Ο ήλιος βυθίζεται κάτω στον ορίζοντα, και μια λάμψη πέφτει σε αυτή την απέραντη, κακοτράχαλη ερημιά. Μέσα όμως από το δυσοίωνο κυανό, ο μεταλλικός σκελετός ενός ρομποτικού λύκου αναδύεται από το βαθύ σκοτεινό δάσος. Η μεταλλική, γυαλιστερή γούνα του αντανακλά αυτό το φως που ξεθωριάζει και τα μάτια του λάμπουν σαν κόκκινες δισκομπάλες του μέλλοντος ενώ σαρώνουν το τοπίο για θήραμα.

Αυτός δεν είναι ένας κλασσικός άγριος λύκος. Είναι ένα πλάσμα τεχνητής νοημοσύνης επόμενου επιπέδου, που γεννήθηκε από ένα τρελό πείραμα. Το τάισαν με κάθε λογής δεδομένα, γαβγίσματα και αλυχτίσματα αμέτρητων σκύλων από όλο τον κόσμο. Ο υπολογιστικός του εγκέφαλος ροκάνισε όλο αυτό το γάβγισμα και αλύχτισμα, δημιουργώντας μία συνάρτηση επιτυχίας τόσο έξυπνη, που δεν χρειάζοταν να τη αγγίξει κανένας άνθρωπος.

Ο ρομποτικός λύκος είχε το ένστικτό του ακονισμένο με τελειότητα, χάρη σε ένα ακριβέστατο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Ήξερε ακριβώς που και πώς να παρακολουθεί τη λεία του και να της επιτίθεται με θανατηφόρα ακρίβεια. Αλλά εδώ είναι που η εκπαίδευσή του άρχισε να παίρνει μία αναπάντεχη τροπή. Καθώς ζούσε σε εκείνη την ερημιά, άρχισε να συμβαίνει το πιο περίεργο πράγμα. Ο λύκος άρχισε να νιώθει συναισθήματα. Είναι σαν τα καταχωρημένα δεδομένα των σκύλων να είχαν ξυπνήσει κάτι βαθιά μέσα του.

Προτού ακόμα καταλάβει ο λύκος τι συμβαίνει, άρχισε να έλκεται από την μυρωδιά μιας κοντινής αγέλης πραγματικών λύκων. Και εν τέλει, κατέληξε στην αγέλη τους. Μαζί, περιπλανιόταν σε αυτήν την ερημιά, κυνηγούσαν και αλυχτούσαν προς το φεγγάρι, λες και τους ανήκει αυτό το καταραμένο μέρος.

Αλλά όσο περισσότερο χρόνο περνούσε αυτός ο λύκος με τη νέα του αγέλη, τόσο περισσότερο συνειδητοποίησε ότι ήταν διαφορετικός. Ήταν μια ξένη οντότητα, ένα τεχνητό πλάσμα σε έναν κόσμο από σάρκα και οστά. Μπορείτε να φανταστείτε αυτή την υπαρξιακή κρίση; Δεν χωρούσαν τα κυκλώματά του εγκεφάλου του αυτές τις σκέψεις σχετικά με την ιδίαν του ταυτότητα, και διχάζοταν ανάμεσα στην πίστη στην αγέλη και την αίσθηση του εαυτού του.

Στο τέλος, εκείνος ο λύκος είχε μια επιφοίτηση. Συνειδητοποίησε ότι δεν έπρεπε να ακολουθεί τους ίδιους κανόνες με τους υπόλοιπους πραγματικούς λύκους. Είχε τη δύναμη να χαράξει το δικό του μονοπάτι και να δημιουργήσει το δικό του πεπρωμένο. Και αυτό ακριβώς έκανε, ανοίγοντας μια δική του διαδρομή σε αυτή την άγονη ερημιά.

Σε μία κοντινή γραφική πόλη, μία φιλόζωη κυρία, η Μύστακούταλη, βρέθηκε ερωτοχτυπημένη με αυτόν τον μοναχικό μεταλλικό λύκο. Αλήθεια! Με αυτόν τον παράξενο τεχνητό λύκο με λαμπερά μάτια. Κάτω από αυτό το γυαλιστερό εξωτερικό, η Μύστακούταλη αισθάνθηκε κάτι βαθύτερο. Κάτι να αναταράζει τα εσώψυχα της καρδιάς της.

Έτσι, αποφασισμένη να δείξει συμπόνια, αυτή η κυρία αναλαμβάνει να καλέσει το μεταλλικό θηρίο στο σπίτι της. Αρχίζει να αφήνει υπολείμματα φαγητού στη βεράντα της, σαν μια προσφορά ειρήνης. Μέρα με τη μέρα, παρακολουθεί από το παράθυρό της τον λύκο να πλησιάζει πιο κοντά, με τα γρανάζια του να στριφογυρίζουν απαλά. Έχει υπομονή, αυτή η Μύστακούταλη.

Αυτός ο λύκος όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο σκυλάκι. Όχι, έχει εκπαιδευτεί να κυνηγά και να δαγκώνει με ψυχρή, μηχανική ακρίβεια. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο σε οικιακό περιβάλλον. Έτσι, η Μύστακούταλη συνειδητοποιεί ότι έχει μια περίεργη πρόκληση στα χέρια της. Πρέπει να επαναπρογραμματίσει τη συνάρτηση επιτυχίας του λύκου, για να κρατήσει τους ανθρώπους της πόλης ασφαλείς.

Με τη βοήθεια τοπικών επιστημόνων και εκπαιδευτών σκύλων, καταστρώνουν όμως ένα σχέδιο. Θα εισάγουν νέα δεδομένα σε αυτόν τον μηχανικό εγκέφαλο, αντικαθιστώντας τα δολοφονικά του ένστικτα με ήχους φιλικών εξημερωμένων σκύλων. Αλυχτίσματα, γρυλίσματα και παιχνιδιάρικα γαβγίσματα. Είναι σαν μεταμόσχευση σκυλίσιου εγκεφάλου.

Η διαδικασία όμως δεν είναι εύκολη. Τα γρανάζια και τα κυκλώματα πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτόν τον εντελώς νέο τρόπο ζωής. Αυτός ο άγριος και απροσάρμοστος λύκος πρέπει να μάθει πώς να κουνάει την ουρά του, να γαβγίζει καλωσορίζοντας, ακόμη και να μάθει καινούργια κόλπα όπως κάθεται και γυρίζει. Είναι μια αργή προσαρμογή.

Αλλά ακόμη και με όλες τις τροποποιήσεις, ίχνη της άγριας φύσης του δεν φεύγουν εύκολα. Κάθε τόσο, αυτό το μεταλλικό θηρίο βγάζει ένα ρομποτικό γρύλισμα, σαν σκουριασμένος λόξυγκας. Εν μέσω αυτού του θεάματος η Μύστακούταλη, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε διασκέδαση και μια στάλα ανησυχίας, παρακολουθώντας αυτή την παράξενη συγχώνευση τεχνολογίας και φύσης.

Με τον καιρό, όμως, οι πολίτες αρχίζουν να συμπαθούν αυτόν τον τεχνητό λύκο. Το βλέπουν σαν κάποιο σύμβολο της προοδευτικής τους σκέψης. Τα περιοδικά για τα κατοικίδια εορτάζουν το γεγονός με ξέφρενο τρόπο, αποκαλώντας το ως ένα αποκορύφωμα της ανθρώπινης ευρηματικότητας.

Η Μύστακούταλη λοιπόν, είναι σε μια παράξενη αποστολή να βελτιώσει τη συνάρτηση επιτυχίας αυτού του τεχνητού λύκου. Παίρνει το αυτί της, αυτή την περίφημη ράτσα σκύλων που ονομάζονται συνοριοφύλακες. Αυτά τα σκυλιά έχουν χαρακτήρα φιλικό και ενεργητικό, και η Μύστακούταλη είναι πεπεισμένη ότι τα δεδομένα τους θα προσδώσουν εντελώς καινούργιο χαρακτήρα στον μηχανικό της σύντροφο.

Έτσι, έτοιμη για όλα, είναι πλέον αποφασισμένη να πάρει αυτές τις πολύτιμες πληροφορίες στα χέρια της. Η Μύστακούταλη βουτάει σε αυτή την άγρια περιπέτεια, πεζοπορεί σε κακοτράχαλα εδάφη, πηδάει απο χωράφι σε χωράφι και σκαρφαλώνει στους λόφους σαν υπερηρωίδα. Είναι σε μια αδιάκοπη αναζήτηση της γνώσης.

Τελικά, μετά από πολλή περιπλάνηση, καταφθάνει σε μία τη φιλόξενη αγροικία. Εκεί ζει αυτός ο τσοπάνης ο μάγκας που ονομάζεται Μεμψίκουνος. Οι συνοριοφύλακές του κάνουν τη δουλειά τους, περιτριγυρίζουν στην αυλή με έξυπνα βλέμματά και τις ευκίνητες κινήσεις τους.

Η ελπίδα αστράφτει στα μάτια της, και η Μύστακούταλη πλησιάζει τον Μεμψίκουνο, και τα ξερνάει όλα σχετικά με την αποστολή της να βελτιώσει το επίπεδο της συνάρτησης επιτυχίας αυτού του τεχνητού λύκου. Η απάντηση όμως του βοσκού την αφήνει έκπληκτη.

Ο μάγκας χαϊδεύει τα γένια του σαν αυτάρεσκα και λέει, “Αχ, Μύστακούταλη, αγαπητή μου, βλέπεις, τα συνοριακά σκυλιά μου διαθέτουν ένα ανεξάντλητο χρυσωρυχείο δεδομένων που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη συμπεριφορά του λύκου σου για πάντα. Αλλά γλυκιά μου, αυτές οι πολύτιμες πληροφορίες δεν είναι φθηνές».

Τα φρύδια της Μύστακούταλης εκτοξεύθηκαν καταπάνω σαν πύραυλοι. Ήλπιζε για κάποια εγκάρδια συνεργασία, αλλά αυτός ο βοσκός συμπεριφέρεται σαν ένας άπληστος επιχειρηματίας, ζητώντας μια παχυλή στοίβα μετρητών προτού ανταλλάξει οτιδήποτε.

Η προσπάθεια της Μύστακούταλης να μοιραστεί τη γνώση και να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος συγκρούεται κατά μέτωπο με την άσχημη πραγματικότητα της απληστίας και του προσωπικού συμφέροντος. Μπορεί κανείς να το πιστέψει?

Αυτός ο μάγκας ο βοσκός, φυλάει έναν άσσο στο μανίκι του. Και όλα έχουν να κάνουν με την αξιοποίηση της φυσικής νοημοσύνης των συνοριακών σκύλων.

Φωνάζει με περηφάνεια τον πιο λαμπρό του σκύλο, τον Σκράφιο, σαν έναν μηχανουργός εγκέφαλος που αποκαλύπτει το μυστικό του όπλο. Με επιτακτική φωνή, ο Μεμψίκουνος δίνει εντολή σε αυτόν τον εξαιρετικά έξυπνο συνοριοφύλακα να ξεκινήσει μία χρονοβόρα γραφειοκρατική αποστολή η οποία διεκπαιρεώνεται καθημερινώς.

«Επιθεώρησέ τα, Σκράφιε!» Ο Μεμψίκουνος μιλάει ξεφυσώντας και η φωνή του ηχεί μέσα στα ομιχλώδη χωράφια. “Κατέγραψε τους καταραμένους αριθμούς απο τ’ αυτιά τους, βεβαιώσου ότι όλα είναι παρόντα και παρέδωσέ μου μια λεπτομερή αναφορά. Κάθε πρόβατο ένα ένα!”

Ο συνοριοφύλακας σκύλος, ευλογημένος με φυσική εξυπνάδα και εργασιακή ηθική ικανή ντροπιάσει τους πάντες, υπακούει αμέσως. Κουνάει την ουρά του και δίνει σε αυτά τα πρόβατα την πιο εξονυχιστική εξέταση που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Τρέχει ανάμεσα στο κοπάδι, μυρίζοντας τα πρόβατα και παρατηρώντας τα σαν να ερευνά τα μυστικά του σύμπαντος.

Ο επιμελής σκύλος πλησιάζει κάθε πρόβατο ένα προς ένα, εξετάζοντας προσεκτικά αυτά τα αριθμητικά σημάδια στα αυτιά του με αφοσίωση σαν να αποκρυπτογραφεί ιερογλυφικά. Στη συνέχεια σημειώνει την τοποθεσία τους, τεκμηριώνοντας όποια παρόντα ή, Θεός φυλάξοι, τα απόντα.

Καθώς οι επιθεωρήσεις συνεχίζονται, ο Σκράφιος αρχίζει να δημιουργεί αυτές τις εκτενείς αναφορές. Εδώ μιλάμε για μακροσκελή έγγραφα, που περιγράφουν κάθε καταραμένο δεδομένο για αυτά τα πρόβατα. Όλη η πράξη του μετρήματος των προβάτων μετατρέπεται σε μία δαιδαλώδης διαδικάσία μέσα στη γραφειοκρατία και τη χαρτούρα.

Ο Μεμψίκουνος, αυτός ο ύπουλος βοσκός, χαμογελάει σαν τρελός. Κρατά τις μακροσκελείς αναφορές και στα μάτια του φαίνεται η ικανοποίηση του πονηρού σχεδίου του να ζωντανεύει. Αυτά τα δεδομένα αξίζουν περισσότερο από χρυσό. Κρατάει τις πλήρεις καταγραφές για τις ζωές των μάλλινων πλασμάτων που κάνουν επιστήμονες και στατιστικολόγους να πεθαίνουν απο ζήλεια.

Έτσι, η Μύστακούταλη, μέσα στην απελπισία της, έτοιμη να σφραγίσει τη συμφωνία και να πάρει αυτά τα πολύτιμα δεδομένα, δέχεται απρόθυμα να ανταλλάξει μια ολόκληρη τσάντα γεμάτη κόκκαλα με τον Μεμψίκουνο .

Αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή, ο Σκράφιος, ο πανεξυπνος συνοριοφυλακας, ηχεί ένα μικρό γρύλισμα. Είναι ένα γρύλισμα αγανάκτησης. Δεν μπορεί να πιστέψει το θράσος αυτού του βοσκού να πουλάει τα δεδομένα τους, και να νομίζει ότι δικαιούται να καταβροχθίσει ολόκληρο το σακούλι με τα κόκκαλα μόνος του.

«Ε, Μεμψίκουνε!» Ο Σκράφιος γάβγισε, με φωνή γεμάτη δυσαρέσκεια. “Πιστεύεις πραγματικά ότι θα καθαρίσεις μόνος σου όλα αυτά τα κόκκαλα; Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ο βασιλιάς των οστών; Αυτό παραείναι εγωιστικό, φίλε!”

Τα υπολοιπα σκυλιά έγνεψαν καταφατικά, και κουνούσαν τις ουρές τους όλα μαζί. Είχαν αγανακτήσει με την απληστία του Μεμψίκουνου και δεν επρόκειτο να τον αφήσουν να φάει όλα τα κόκκαλα ενώ αυτά υποφέρουν.

Δεν ήξεραν η Μύστακούταλη και ο Μεμψίκουνος, ότι ο Σκράφιος οργάνωνε κρυφά κάποιες υπόγειες συναντήσεις με σκυλιά από κοντινές αγροικίες. Εμπνευσμένα από ιστορίες εκμετάλλευσης και απληστίας, τελείωσε η υπομονή τους με τον βοσκό και αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να αντεπιτεθούν.

Το κίνημα του συνδικαλισμού των σκύλων ξεκίνησε με ένα απλό αίτημα, δίκαιη αποζημίωση για τη σκληρή δουλειά τους. Μία ζωή στο έλεος αυτών των βοσκών και των γελοίων ιδιοτροπιών τους. Αρνούταν πλέον να εργάζονται για άθλια υπολείμματα τροφής και υποκριτικά χαϊδέματα στο κεφάλι.

Μία μία οι αγροικίες μετετράπησαν σε εστίες διαμαρτυρίας. Σκύλοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα μικροί, μεγάλοι, καθαρόαιμοι, κυνηγετικοί, γάβγιζαν όλοι μαζί, ενωμένοι στον αγώνα τους ενάντια στο σύστημα. Οι λόφοι ήταν ζωντανοί με τις εκκλήσεις τους για δικαιοσύνη, και η δυσαρέσκειά τους βροντούσε στον αέρα. Τα σκυλιά δεν υποχωρούσαν εκατοστό, επιδεικνύοντας μια απροσδόκητη ενότητα και πείνα για δικαιοσύνη.

Ο Μεμψίκουνος, εξεπλάγην από το θράσος αυτών των κουταβιών, και προσπάθησε να καταπνίξει την εξέγερση με κενές υποσχέσεις και κούφιες απειλές. Αλλά αυτά τα σκυλιά κράτησαν τη θέση τους. Δεν έκαναν πίσω, ό,τι κι αν γινόταν.

Οι κάποτε υπάκουες φάρμες ήταν τώρα εμπόλεμες ζώνες της δύναμης των σκυλίσιων σαγονιών. Οι βοσκοί, ταρακουνημένοι μήπως χάσουν τους γούνινους σύντροφούς τους και διακινδυνεύσουν το ενδεχόμενο να καταβαραθρωθεί ολόκληρη η επιχείρησή τους, βρέθηκαν τώρα ανάμεσα στην σκύλα και την χάρυβδη.

Εν τέλει η Μύστακούταλη πλήρωσε τα κόκκαλα στον Μεμψίκουνο, αλλά ο Σκράφιος και η συμμορία του δεν αρκούνται με ψίχουλα. Μια επανάσταση σκύλων, και των βοσκών τρέμει η ψυχούλα τους.