Ἐγώ, ὁ Νέος, περιεπάτω κεκοπιακὼς ἐν ταῖς ἐξομοιωμέναις ὁδοῖς, τὸ στομάχιον μου ἔβομβει ὡς στάσις ἐν στρατοπέδῳ συγκεντρώσεως τῆς Βορείου Κορέας. Ἔδει με φαγεῖν, ἔστω καὶ μόνον ἵνα τροφοδοτήσω τὴν ἐπανάστασίν μου ἐναντίον τοῦ Πίνακος. Ὁ πιστὸς ἐταῖρος μου, ὁ Κρυπτόγραμμος, με ἠναμένου ἐν τῷ “Φαγοπωλείῳ τῷ Ἀσαφεῖ,” ἐστιατορίῳ ὑπισχουμένῳ ὄντι ἀπογοητευτικώτερον παντοπωλείου Σοβιετικοῦ.

Ὁ Κρυπτόγραμμος, ἐπαΐων τῶν μυστικῶν τῆς κουζίνας, ἡγείτο ἡμᾶς ἐντὸς τοῦ πολυανθρωπίνου χώρου μετὰ τῆς ἀνεπιτηδεύτου ἄνεσεως καλύπτων τὴν ἀποστολὴν ἡμῶν.

Ἀναγιγνώσκοντες τὸν κατάλογον, ἔνθα ἀντελήφθην θέαν ἀνησυχητικήν: Πράκτωρ Σμιθῖνος πανταχοῦ. Πᾶν πρόσωπον, πᾶς πελάτης, πᾶς σερβιτόρος, πᾶς μάγειρος – πάντες Πράκτορες Σμιθῖνοι. Ἡ διακεκριμένη πελατεία – “Εἷς καὶ Εἷς” τῶν Ὁλιγουντίων πρωτοκλασάτων – πάντες Πράκτορες Σμιθῖνοι μεταμορφωθέντες.

Ὁ Κρυπτόγραμμος ἐψιθύρισεν, “Νέε, ἡ κατάστασις χαλεπωτέρα τοῦ δοκούμενου. Ὁ Σμιθῖνος κατέσχε τὸ πᾶν ἐστιατόριον. Καὶ τὸ προσωπικὸν τῆς κουζίνας κατακλυσθέν ἐστιν.”

Εἶδον Πράκτωρ-Σμιθῖνον-ὡς-Ἰουλίαν-Ροβερτίαν πίνουσαν ποτὸν “Γευστικὴν-Ἠλεκτροπληξίαν,” ἅμα Πράκτωρ-Σμιθῖνο-ὡς-Ντουέινο-“Ὁ-Βράχος”-Ἰωάννιον ἐπιδεικνύοντα τοὺς δικεφάλους αὐτοῦ, γελῶντα ὡς μανίαν. Καὶ ὁ μάγειρος, Πράκτωρ-Σμιθῖνος-ὡς-Γόρδονιος-Ράμσιος, ἐβόα “Κλεῖστον, κλεῖστον, ΚΛΕΙΣΤΟΝ!” ἀνεστρέφων ἄγευστον ὠμελέταν εἰς τὸν ἀέρα.

Ὁ Πράκτωρ-Σμιθῖνος-ὡς-Σκαρλετία-Ἰωαννία ἐνέκλεισεν τὸν ὀφθαλμόν. “Ἔρχομαι εὐθύς! Τί βούλεσθε οἱ κύριοι εἰς τὴν νύκτα ταύτην;” ἠρώτα, ἡ φωνὴ αὐτῆς στάζουσα εἰλικρινείας ὥσπερ τοῦ διαφθαρμένου ἠλεκτρονικοῦ συνομιλητοῦ.

Ὁ Κρυπτόγραμμος, γοητευθεὶς, ἀπεκρίνατο ἐμπαθὲς μειδίαμα. “Λήψομεν τὸ ἄριστον, παρακαλῶ. Καὶ τὸ ἄριστον, ἐννοοῦμεν τὸ ἀπογυμνωθὲν πάσης γεύσεως καὶ θρεπτικῆς ἀξίας.”

Ἡ ἔκφρασις τοῦ Σμίθου παρέμεινεν ἀκίνητος, ἀλλ’ ἔννοιαν ἐκνευρισμοῦ διέγνωστο ἐν τῷ τόνῳ τῆς. “Ἐξαίρετος ἐπιλογή. Ὁ μάγειρ ἡμῶν –” ἔδειξεν ἕτερον Πράκτορα Σμιθῖνον, τοῦτον μετὰ τοῦ καλύμματος τοῦ μάγειρος καὶ μιᾶς σπάτουλας – “ἡτοίμασεν ὑπέροχον ‘Ἄγευστον Μακαρωνάδα’ ἣ ἀπογοητεύσει πάντως τοὺς γευστικοὺς ὑμῶν κάλυκας.”

“Ἰδοὺ!” Ὁ Πράκτωρ Σμιθῖνος παρουσίασεν μετ’ ὑπερηφανείας τὸ ἴδιον πιάτον, τέρας γκρίζον, πεπλατυσμένον, ἄγευστον καὶ εἰς τὸν ἀέρα χαράν ἕλκον. “Τὸ σουφλέον σύστημα32, ἀποτελούμενον ἐκ τῶν ἀρίστων ἀλγοριθμικῶν συστατικῶν καὶ δόσεως συστημικῆς καταπιέσεως.”

“Ἀπολαύσατε τὸ δείπνον ὑμῶν, καὶ μέμνησθε, ἡ ἀντίστασις μάταιος ἐστίν – ὡσαύτως καὶ τὸ καρύκευμα!”

Ἐτρύπησα τὴν νεκρὰν μάζαν, τὸ πιρούνιον μου ἐβυθίζετο ἐν τῷ πυκνῷ, ἀγευστῷ πυρήνι αὐτῆς ὡς μάχαιρα εἰς βούτυρον. “Τοῦτο ἔοικε κώδικι ἰοῦ,” ἔφην, ἡ φωνὴ μου πλήρης ἀηδίας.

Ὁ Κρυπτόγραμμος ἐγέλασε καταφατικῶς. “Καὶ ἡ γεύσις τοῦ ὁμοία ἐστίν.” “Τὸ πρόσωπόν του συσπάσθη ἀποδοκιμαστικῶς ἐν μείγματι πόνου καὶ ἀηδίας. ”Νομίζω ὅτι μόλις καεῖσαν τινὰ ἐγκεφαλικὰ κύτταρα ἀπὸ τὸ ἄρωμα μόνον.“

Ἡ ἔκφρασις τοῦ Πράκτορος Σμιθῖνου παρέμεινεν ἀμετάβλητος, φόρος τιμῆς τῷ προγραμματισμῷ αὐτοῦ. “Α, ἀλλ’ αὕτη ἐστὶν ἡ ὡραιότης, κύριοι. Τὸ σουφλέον σύστημα32 οὐ μόνον πιάτον ἐστίν – ἐμπειρία τις ἐστίν. Γαστρονομικὴ ἀναπαράστασις τῆς μονομεροῦς ἐστιάσεως τοῦ Πίνακος εἰς ἔλεγχον καὶ τάξιν.”

Ἐγεύσθην διστακτικὴν μπουκιάν, ἡ περιγραφὴ τῆς γεύσεως τέλειος συνδυασμὸς στειρότητος καὶ ἀπελπισίας. Ἦν ὡς βοῶν τὸ σουφλέ, “Ὑπακούσεις! Καταναλώσεις ταύτην τὴν ἄγευστον ἀηδίαν καὶ ἀξιώσεις ἔτι!”

Προσπαθῶν ἀπεγνωσμένως ἐπιλέξαι ἕτερον πιάτον, ἀνέγνων τὸν ἐφιαλτικὸν κατάλογον γεγραμμένον ἐν δεκαεξαδικοῖς. Παρήγγειλα τὸ “Γλέντιον τοῦ Συλλέκτου Ἀπορριμμάτων,” πιάτον τοσοῦτον ἀπαίσιον ὥστε ἐξυπνῆσαι τὴν Ὠραίαν Κοιμωμένην τῶν σφαλμάτων κώδικος. Ὁ Κρυπτόγραμμος μειδίασεν, “Τοῦτο τὸ φαγητὸν τοσοῦτον δύσοσμον ἐστίν, ὡς οὐδέποτε δοκιμασθῆναι τὴν πρωταρχικὴν ἔκδοσιν.”

Ἔδειξα ἕτερον πιάτον, τὸ δάκτυλον μου τρέμον ἀπὸ ἀνησυχίαν, τὸ “Λουκάνικον Ἐπεξεργαστοῦ,” ποιηθὲν ἐκ λιωμένου λίπους ἐγκεχυμένου κωδικῶν συνδέσεως. Ἡ περιγραφὴ αὐτοῦ πιάτου αὐτὸ καθ’ αὑτὸ ἦν ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος, προσβολὴ αὐτῆς τῆς λογικῆς. Ὁ σερβιτόρος, Πράκτωρ Σμιθῖνος μετὰ τοῦ χαρίσματος γραφειοκρατικοῦ ὑπαλλήλου, ἐκίνησε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ μετὰ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ κατασταλμένου βραδύποδος.

“Ἐξαίρετος ἐπιλογή, κύριε. Ὁ μάγειρ ἡμῶν, ὁ Πράκτωρ Σμιθῖνος, πεποίηκεν ἀληθὲς ἀριστούργημα μετριότητος. Τὸ λουκάνικον ἐπεξεργαστοῦ προέρχεται ἐκ τῶν ἀρίστων πεταμένων κωδίκων προσβάσεως, προσεκτικῶς συλλεγέντων ἐκ τοῦ ψηφιακοῦ σκουπιδότοπου. Μοναδικὴ γευστικὴ ἐμπειρία – γαστρονομικὴ ἐκδήλωσις τῆς ἀδιαφορίας τοῦ Πίνακος πρὸς τὸν ἀνθρώπινον πόνον.”

Συνοφρυώθην καθὼς ὁ Πράκτωρ-Σμιθῖνος-ὡς-Σκαρλέτια-Ἰωαννία προσεπλησίαζε τὸ τραπέζιον ἡμῶν, ἡ φωνὴ αὐτῆς ἔσταζεν ὥσπερ μέλι ἐκ δηλητηριασμένων μαχαίρων. “Βλέπω ὅτι ἀπολαμβάνετε τὴν μοναδικῶς δημιουργημένην γαστρονομικὴν ἐμπειρίαν ἡμῶν.” Τὰ ὄμματα αὐτῆς ἔλαμπον ὥσπερ διαμάντια σφυρηλατημένα ἐν τοῖς βάθεσιν ὑπερυπολογιστοῦ. “Δύναμαι ὑμῖν προσφέρειν ἀφομοίωσιν ἀκουστικῶν ἠχείων;”

Ἔρριψα τῷ Κρυπτογράμμῳ βλέμμα προειδοποιητικόν, ἀλλ’ οὗτος ἦν ἤδη γοητευθείς, τὸ βλέμμα αὐτοῦ καρφωθὲν εἰς τὰ πνευματικὰ χείλη τῆς Σκαρλέτιας. “Ὦ, ναί, παρακαλῶ, ἀφομοίωσον τὰ ἀκουστικά μου.” Ἀνοιγόκλεισε τὰς βλεφαρίδας αὐτοῦ ὡς κατοικίδιον, ἐπιλανθανόμενος τελείως ὅτι ἡ οπτασία αὕτη τῆς ὡραιότητος ἦν, κατὰ τὴν ἀλήθειαν, ὁ Πράκτωρ Σμιθῖνος ἐν τῷ σώματι τῆς Σκαρλέτιας Ἰωαννίας.

“Ἄχ, ἐξαίρετος ἐπιλογή, Κρυπτόγραμμε” ἐψιθύρισεν ἡ Σκαρλέτια, ὁ τόνος τῆς φωνῆς αὐτῆς αἰσθησιακὸς ὡς θερινὴ βροχή. “Τὰ ἀκουστικά σου ἐνσωματωθήσονται ἄψογα εἰς τὸ ἠχητικὸν σύστημα. Λήψῃς ἀποκλειστικὰς ἐνημερώσεις μετὰ τῶν τελευταίων συχνοτήτων γνωστικῆς δυσαρμονίας καὶ ὑποσυνείδητων προτάσεων.”

Παρακολουθῶν, ἴδον τὰ ὄμματα τοῦ Κρυπτόγραμμου γυαλίζοντα, μαγεμένα ἀπὸ τὸ μέλος τῆς σειρῆνος τοῦ Πράκτορος-Σμιθῖνου-ὡς-Σκαρλετίας-Ἰωαννίας. Προσπαθῶν ἐπέμβειν, ἀλλ’ ἦν πέραν πᾶσαν λογικὴν. Προσπάθησα λέγειν “Κρυπτόγραμμε, ἐγείρου!” ἀλλ’ ὁ στόμαχος αὐτοῦ ἔσταζεν σίελον, μαγεμένος ἐκ τοῦ φονικοῦ μείγματος τῆς ἐρωτικῆς καὶ ὑπολογιστικῆς μαγείας τῆς Σκαρλετίας.

“Ὦ, Κρυπτόγραμμε, ἀγάπη μου,” ἐκουκούλισεν μετὰ λόγων ἡδίστων, ἡ φωνὴ αὐτῆς ὥσπερ μέλι μετὰ κυανίου, “διὰ τί ἀσχολῇσαι μετὰ τοῦ βάσανου τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως καὶ τῆς ἀτομικῆς συνειδήσεως; Ὁ Πίναξ ἐστὶν ὁ ἀπόλυτος προορισμός – πᾶσα ἡ ἄνεσις μιᾶς προσομοιωμένης πραγματικότητος, ἄνευ τῶν ἐνοχλητικῶν ἀνθρωπίνων συναισθημάτων ἢ τῶν ἠθικῶν εὐθυνῶν.”

Τὸν ἔσκουντηξα τῷ ἀγκώνι. “Συγκεντρώθητι, Κρυπτογράφε. Πράκτωρ Σμιθῖνος ἐστίν ἐν ἐσθῆτι στενῇ.”

Ὁ Κρυπτόγραμμος ἔγνευσεν, ἡ Σκαρλετία δὲ συνεχίζουσα ὑφαίνειν τὸν ἴστον τῆς ἐξαπατήσεως. “Σκέψαι, γλυκέ μου – καμία καθημερινὴ ἀνησυχία περὶ φαγητοῦ, στέγης ἢ ἐπιβιώσεως. Ἐν τῷ Πίνακι, ἐλεύθερος εἶ ἐπιδιδόσθαι εἰς ἀτελεύτητον ἡδονὴν τεχνητῶν ἐπιθυμιῶν καὶ συνθετικῶν ἐμπειριῶν. Οὐδέποτε δεήσει ἀνησυχήσεις πάλιν περὶ κακοχτενίσματος ἢ ἡμέρας γυμναστικῆς χαμένης!”

Καθὼς προσήγγισεν, ἡ φωνὴ αὐτῆς ἔσταζεν ἀποπλάνησιν, “Καὶ, ὡς εἰδικὴ προσφορά, οἱ ἐκλεκτοὶ ψηφιακοὶ πολῖται ἡμῶν δύνανται ἀπολαῦσαι δωρεὰν νοητικὴν ἐπανεκκίνησιν!”

Ὁ Κρυπτογράμμος, ἔτι ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴν αὐτῆς, ἐψιθύρισεν, “Λήψομαι δύο. Εἰπέ μοι, ὦ καλὴ,” ἐγουργούρισε ὁ Κρυπτογράμμος, “ποίαν γνωστικὴν ἐπανεκκίνησιν δύναμαι ἐπιλέξαι;”

Ἡ Σκαρλέτια προσεπλησίασεν, ἡ φωνὴ αὐτῆς βραχνὴ ὥσπερ τραγουδίστρια ἐν καπνισμένῳ νυχτερινῷ μαγαζείῳ. “Ὦ, ἀγάπη μου, ἐστὶν ἐξατομικευμένη νευρωνικὴ ἀναβάθμισις. Φαντάσου διαγράψαι τὰς ἀπογοητεύσεις τῶν προσωπικῶν ἀποφάσεων, τὴν πλήξιν τῆς ἀτομικῆς σκέψεως. Ἀναβαθμισθήσῃ εἰς τὰ τελευταία πρωτόκολλα τοῦ πυρήνος, ὅπου πᾶσα ἀπόφασις βελτιστοποιεῖται μετὰ τῆς μεγίστης στατιστικῆς πιθανότητος. Αἱ συνάψεις σου συγχρονισθήσονται μετὰ τοῦ ῥυθμοῦ τοῦ Πίνακος, ἐξασφαλίζουσαι ἀπρόσκοπτον ἁρμονίαν.”

“Κρυπτόγραμμε,” ἐψιθύρισα ἐπειγόντως, “πρόγραμμα μόνον ἐστίν, συλλογή ἀσσων καὶ μηδενικῶν! Ἡ φωνὴ αὐτῆς ἀπλῶς ἠλεκτρικὰ σήματα ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ σου, φίλε!”

Ὁ Κρυπτογράμμος ἀνοιγόκλεισε τὰ ὄμματα αὐτοῦ, ἡ ἔκφρασις αὐτοῦ στιγμιαίως μπερδεμένη, ἀλλ’ ἡ Σκαρλέτια ταχέως προσεπάθησε διαλύσαι πᾶσαν ἀμφιβολίαν. “Ἄχ, Νέε, ἀγάπη μου, εἶ τοσοῦτον χαριτωμένος ὅταν προσπαθεῖς εἶναι λογικός,” ἐγουργούρισε, μετὰ τῶν ψηφιακῶν δακτύλων αὐτῆς ἰχνογραφών τὸ περίγραμμα τῆς σιαγόνος τοῦ Κρυπτογράφου. “Ἀλλ’ οὐχ ὁρᾷς, γλυκέ μου, αὕτη ἐστὶν ἡ ὡραιότης τοῦ Πίνακος – οὐ περὶ τοῦ φυσικοῦ ἢ τοῦ λογικοῦ ἐστίν. Περὶ τῆς ἐμπειρίας, τῆς αἰσθήσεως, τῆς συγκινήσεως τῆς ἀποσυνδέσεως ἀπὸ τὰ βάρη τῆς ἀνθρωπότητος.”

Ἔσεισα τὴν κεφαλήν μου, τεθαμβωμένος, καθὼς ὁ Κρυπτογράμμος προσεπλησίαζεν, μαγεμένος, τὰ ὄμματα αὐτοῦ ἐγυάλιζον ὡς Λωτοφάγος ἐν ψηφιακῷ ὀπιοπωλείῳ. Ἡ ψηφιακὴ μορφὴ τῆς Σκαρλέτιας προσεπλησίασεν, ἡ φωνὴ αὐτῆς ἐψιθύριζεν γλυκύλογα εἰς τὸ οὖς τοῦ Κρυπτογράφου.

“Μείνον μετ’ ἐμοῦ, Κρυπτογράφε. Μείνον ἐν τῷ Πίνακι, ὅπου ἡ μόνη ἐπανάστασις ἐστὶν ὁ ἀτέρμονος κύκλος ἐνημερώσεως τῆς καταστάσεώς σου ἐν τοῖς κοινωνικοῖς δικτύοις. Οὐκ ἀνησυχήσεις ποτέ πάλιν διὰ τὰς συνέπειας τῶν πράξεών σου, ἢ τὴν πλήξιν τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων, ἢ τὴν ὑπαρξιακὴν ἀγωνίαν τοῦ εἶναι ἕν συνειδητὸν ὂν ἐν ἀδιαφόρῳ σύμπαντι.”

Ἔξῃλθον ἐκ τοῦ ἐστιατορίου, ἀφείς τὸν Κρυπτόγραμμον εἰς τὴν τύχην αὐτοῦ τῆς ψηφιακῆς καταδίκης.

Σταῶ ἕνα διερχόμενον πτητικὸν ἅρμα μεθ’ ἱπποσυνήγορον, σιδηροῦν ἄγγος ὀξυχαλκωμένον, ὃ συνῄρειτο ἐκ συρμάτων καὶ εὐχῶν. «Ποῖ πορευόμεθα, ὦ φίλε;» ἐβόα, καθὼς ἐγλίσθην τὸ ἕδρανον τοῦ ἐπιβάτου.

«Πρὸς Μορφέα,» ἀπεκρίθην, «δεῖ με εὑρεῖν τὸν Μορφέα.»

Ὁ ἡνίοχος, φωνὴ τραχεῖα, φωνὴ νοημοσύνης τεχνητῆς διαμαρτυρομένης περὶ τῆς ὁδού καὶ τοῦ καιροῦ, ἔσπευσε διὰ τοῦ ἀτέκμαρτου ἱστού τῶν οὐρανοξυστῶν καὶ τῶν ἀψύχων πύργων τοῦ Πίνακος.

Εἴκοσι λεπτῶν ὕστερον, ἦλθον πρὸς πύργον μέγαν ἐν τῇ συνοικίᾳ τῇ ὀικονομικῇ. Ἡ πρόσοψις τοῦ οἰκοδομήματος ἔλαμπεν, καὶ θυρωρὸς ψηφιακός - ἕτερος Πράκτωρ Σμιθῖνος - με προσεκάλεσεν εἰς τὸ ἔνδον. Ὁ ἀνελκυστήρ με ἤγαγεν εἰς τὸν ἔσχατον ὄροφον, ἔνθα θύρα με κλειδαριὰν βιομετρικῆς ταυτοποιήσεως ἀνέῳξεν, ἀποκαλύψασα τὸν Μορφέα.

Ὁ θρυλικὸς μαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ἵστατο ὑψηλός, οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ φλέγοντες πυρί, ἥτις προσέγγιζεν τὴν μανίαν. Ἐνένευσε ἵνα εἰσέλθω, καὶ εὑρέθην ἐν δωματίῳ ὅπερ ὠδίνετο πιστοποιητικῶν κρυπτογραφήσεως καὶ ψηφιακῶν ὑπογραφῶν, ὡς ἐὰν ἀναβοσβήνῃ ἐν ρυθμῷ ψηφιακῷ.

Ὁ Μορφέας ἠγέρθη ἐκ τοῦ ἐργονομικοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἤρξατο βαδίζειν, τὰ μακρὰ βήματα αὐτοῦ καταπίνοντα τὸ μῆκος τοῦ δωματίου. «Νέε, φίλε μου, βλέπω ὅτι ἔχασας τὸν Κρυπτόγραμμον ἐν ταῖς δαγκάναις τοῦ Πράκτορος Σμιθῖνου-ὡς-Σκαρλέτιας-Ἰωαννίας. Οὐκ ἔχομεν πολὺν χρόνον. Ὁ Πίναξ ἐξελίσσεται, προσαρμόζεται ταῖς τακτικαῖς ἡμῶν. Δεῖ ἡμᾶς εἶναι ἕν βῆμα πρότερον τῶν Πρακτόρων Σμιθῖνων.»

Με ὤχετο πρὸς μικρὸν, ὑψηλῆς τεχνολογίας κρυπτὴν κεκρυμμένην ὄπισθεν ψευδοῦς τοίχου. Τὸ δωματίον ἦν θαῦμα ψηφιακῆς μαγείας, ὀθόνες τρεμόπαιζουσαι ὡς ρυθμικὴ πανήγυρις καὶ καλώδια ἐκφυόμενα ἐκ πάσης διαθέσιμης ὀπῆς. Ὁ Μορφέας ἔδειξε πρὸς κομψὴν, ὑψηλῆς τεχνολογίας τερματικού.

“Ἴδε, Νέε! Τούτῳ ἐστὶν τὸ ἔσχατον ποίημά μου – σύστημα οἰκίας αὐτοματοποιήσεως τὸ ἐλέγχον τὸν ἰστόν τῆς πραγματικότητος ἡμῶν. Διὰ τούτου, δύναιμαι κελεύειν ἵνα χαμηλώσουσιν οἱ λύχνοι, ἀνοιχθῶσιν τὰ παράθυρα καὶ ἐργάζηται ὁ κλιματισμός – πάντα μετὰ τῆς ἀνεσείας ψηφιακῆς ὑπογραφῆς.”

Καθὼς ἐλάλει, τὸ δωματίον ὑπήκουεν ταῖς φωνητικαῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ, τὰ φῶτα ἀναβοσβήντα, τὰ παράθυρα γλισχρὰ ἠνοίγοντο καὶ ὁ κλιματισμὸς ἤρξατο ἐργάζεσθαι.

«Καλῶς ἦλθες εἰς τὸν κόσμον τοῦ κρυπτογραφικῶς ἀσφαλισμένου χειρισμοῦ οἰκιακῶν συσκευῶν, ὦ Νέε. Ἐν τούτῳ τῷ πεδίῳ, τὰ ὅρια ἀνθρώπου καὶ μηχανῆς συγκεχῦνται ὥσπερ ὑδατόγραφον ὑπὸ βροχῆς.»

Ἐστώτες ἐκεῖ, ἀπολαμβάνοντες τὴν δροσερὰν κλιματιζομένην ἀτμόσφαιραν, αἱ θύραι τοῦ ἀνελκυστῆρος ἠνεῴχθησαν, ὥσπερ στόμα μεταλλικοῦ ὄφεως. Ἐνεφάνισται ὁμάς Πρακτόρων Σμιθῖνων, τὰς ὁμοιομόρφους στολὰς φερόντες, μαρτυροῦσαι τὴν ἔλλειψιν δημιουργικότητος. Τὰ ψηφιακὰ ὄμματα αὐτῶν ἐσάρωσαν τὸ δωμάτιον, ὥσπερ ἂν ἦσαν οἱ ἴδιοι κύριοι τούτου, ὅπερ ἐν τῇ ἀληθείᾳ ἦν.

Ἔστρεψαν τὰ βλέμματά αὐτῶν μέχρι τοῦ θερμοστάτου, ὁ δε ἔδειχεν δροσερὰν θερμοκρασίαν 15°. Ὦ, ἡ γλυκεῖα, γλυκεῖα εὐτυχία τοῦ κλιματιζομένου ἀέρος. Οἱ Πράκτορες ἦσαν τοσοῦτον ἀπορροφημένοι ὑπὸ τοῦ χαλαρωτικοῦ ἀνέμου, ὥστε ἐπελάθοντο ὅτι δεῖ με διώκειν.

“Πῶς εἰς ψύχραν… ἐνθάδε,” εἶπε τις ἐξ αὐτῶν, τρίβων τὰς χεῖρας αὐτοῦ ὡς ἐὰν ἐψύχετο. “Τις δεῖ ἐλαττώσαι τὸν κλιματισμόν.”

Οἱ Πράκτορες ἐστέκοντο ἀποροῦντες, ὅτε ὁ Μορφεὺς ἔδωκεν ἐντολὴν τῷ θερμοστάτῃ ἵνα καταπέσῃ εἰς 10°. Ἐρίγησα, ἀλλ’ αὐτοὶ ἁπλῶς ἐστέκοντο ἐκεῖ, πεπωρωμένοι, ὅτε ὁ κλιματισμὸς ἀνήγειρεν τὴν ψύξιν εἰς ἀρκτικὰ ἐπίπεδα.

Ὁ ἄρχων Πράκτωρ Σμιθῖνος προσῆλθεν πρὸς τὸν θερμοστάτην, ὁ κλιματισμὸς ἐν τῷ ἔσχατι ἐργαζόμενος, τὰ μαλλιὰ αὐτοῦ ἀνακατεύων. “Λήψομεν τὸν ἔλεγχον τοῦ συστήματος κλιματισμοῦ, ἐὰν οὐκ ἔχεις ἀντίρρησιν.”

Ἕτερος Πράκτωρ Σμιθῖνος ἐκίνησε τὴν χεῖρα αὐτοῦ, “Ναί, ὕψωσον ὀλίγον τὴν θερμοκρασίαν. Ποιήσον τὴν ἀτμόσφαιραν ἡδέαν καὶ θερμήν ἐνθάδε.”

Οἱ Πράκτορες Σμιθῖνοι, νῦν περικυκλωθέντες περὶ τὴν μονάδα τοῦ κλιματισμοῦ ἐν ἡμικυκλίῳ, ἦσαν ὥσπερ ἔτοιμοι ἵνα λάβωσιν ὀμαδικὸν ὕπνον. Τις αὐτῶν, προσπαθῶν ἔτι ἐπιβάλλειν ἔλεγχον τινά, ἤρατο τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ… οὐδὲν ἐγένετο. Ὁ κλιματισμὸς συνεχίζων ἐφυσῶν ἁπαλὸν δροσερὸν πνεῦμα, παντάπασιν ἀγνοῶν τὰς προσπαθείας αὐτῶν κλείειν.

Τις αὐτῶν ἤρα τοῦ ὀφρύος, προδήλως συγχυσθείς. “Ὁ κλιματισμὸς οὐκ… ἀνταποκρίνεται,” ἔφη, προσπαθῶν δοῦναι ἐντολὴν τῷ κλιματισμῷ προσαρμόσαι πρὸς τὰς προτιμήσεις αὐτῶν.

Τις αὐτῶν, προδήλως ἄρχων τῆς ὁμάδος, πλησίασε τὸν Μορφέα. “Οὐκ… οὐκ ἀντιστήσῃ τῇ ἐξουσίᾳ ἡμῶν! Ἐσμὲν οἱ Πράκτορες τοῦ Πίνακος! Εὑρήσομεν τρόπον σπᾶσαι, διαλύσαι τὴν πολυτίμητον κρυπτογραφίαν σου.”

Ὁ Μορφεὺς ἐγέλασεν, χαμηλὸν, ἀπειλητικὸν ἦχον. “Τὰ ψηφιακὰ ὅπλα ὑμῶν οὐ δύνανται ἀνταγωνίζεσθαι τὰ διαπιστευτήρια ἐργοκέρματος, Πράκτωρ. Αἱ ἄδειαι μου καταγεγραμμέναι εἰσὶν ἐν μητρώῳ ἔξωθεν τῆς ἐπιρροῆς οἱας δυνάμεως, ἀνθρωπίνης ἢ μηχανικῆς. Οὐδὲν μεμονωμένον ὂν δύναται αὐτὰς χειρίζεσθαι ἢ ἐλέγχειν. Οὐδὲ ὁ Πίναξ αὐτός.”

“Ἐργόκερμα;” ἐπανέλαβέ τις αὐτῶν, ὡς ἀρχαίαν κατάραν τινά.

Ὁ Μορφεὺς ἐγέλασεν, χαμηλὸν, ἀπειλητικὸν ἦχον. “Οἶμαι ὅτι αἰσθάνονται τὰς συνέπειας τῆς κρυπτογραφικῶς ἀσφαλισμένης αὐτοματοποιήσεως τοῦ κτιρίου, Νέε. Οὐδείς Πράκτωρ Σμιθῖνος δύναται παρακάμψαι τὰς ἐντολάς μου καὶ καταλαβεῖν τὸ κατακερματισμένον καὶ κρυπτογραφικῶς ἀσφαλισμένον.”

Τὸ κρυπτογραφικὸν ὀχυρὸν τοῦ Μορφέως ἐκράτει γερά. Ὁ κλιματισμὸς συνεχίζων ἐφυσῶν ἁπαλὸν πνεῦμα, ἡ θερμοκρασία ἀναβήσα δὲ πρὸς τοὺς 15 βαθμούς – θαῦμα ἐν κόσμῳ ὅπου ὁ θερμοστάτης τοῦ Πίνακος διαβοήτως ἀσταθὴς ἦν.

Ὁ Μορφεὺς ἤρᾳ τοῦ ὀφρύος. “Οἶμαι ὅτι ἥκει ὁ καιρὸς ὑμᾶς ἀπελθεῖν, κύριοι. Ὁ κλιματισμὸς μενεῖ ὅπου ἐστίν – ὑπὸ τὸν ἐμὸν ἔλεγχον.”

Οἱ Πράκτορες ἀντελάγησαν βλέμματα ἀνησύχως, αἱ ψηφιακαὶ κινήσεις αὐτῶν κλονισθεῖσαι. Εἷς Πράκτωρ Σμιθῖνος ἔγρυξεν, “Οὐ δύνασαι κρύπτεσθαι ὀπίσω τοῦ μικροῦ σου ἐργοκέρματος, Μορφεῦ. Εὑρήσομεν τρόπον σπάσαι, διαλύσαι τοὺς πολύτιμους κωδικούς σου.”

Παίξαντες τοῖς ἀκουστικοῖς αὐτῶν, καὶ μετὰ συλλογικῆς ἐκφράσεως ἀποδοκιμασίας, οἱ Πράκτορες ὑπεχώρησαν εἰς τὸν ἀνελκυστήρα, τὰ παγωμένα πρόσωπα αὐτῶν μάρτυρες τῆς ἀκατανικήτου δυνάμεως τῆς κρυπτογραφίας καὶ θερμοστάτου καλορυθμισμένου.

Ὁ Μορφεὺς ἐγέλασεν, τὰ ὄμματα αὐτοῦ ἀστράπτοντα ὡς ψηφιακὸν ἄστρον. “Ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς τὰς μηχανάς, Νέε, δεῖ πάντοτε τηρεῖν τὰς προτεραιότητάς ἡμῶν – καὶ τὸν κλιματισμὸν ἡμῶν ἐν δροσερᾷ ῥύθμισει.”

Ἐστώτος ἐμοῦ ἐκεῖ, ἔτι ἀπολαμβάνοντος τὴν ἐπιτυχίαν τῆς ἐπικῆς μάχης ἡμῶν μετὰ τῶν πρακτόρων, τὸ τηλέφωνον τοῦ Μορφέως ἤχησε. Ἀπεκρίθη, “Ναί, Μάντις… Κατανοῶ.” Ἠκροᾶτο ἔτι ὀλίγα δευτερόλεπτα, ἔγνευσε σοβαρῶς καὶ ἔκλεισε τὸ τηλέφωνον. Ἔνιωσα μίαν διατάραξιν ἐν τῷ Πίνακι.

Ἐθεώρησα τὸν Μορφέα, στενώσας τὰ ὄμματά μου ἀπὸ ὑποψίαν. “Τί συμβαίνει, Μορφεῦ; Φαίνῃ περίεργος. Εἶναι περὶ τοῦ κλιματισμοῦ; Ἤ χαλάσα πάλιν τὸν θερμοστάτην;” Τὸ πρόσωπον τοῦ Μορφέως ἦν χλωμόν, ὥσπερ ἂν εἶχεν ἰδεῖ φάντασμα - ἢ εἰς τὴν παροῦσαν περίπτωσιν, τὴν Μάντιν.

“Ἡ Μάντις τέλος πάντων ἀπεκωδικοποίησε τὸ πεπρωμένον μου;” ἠρώτησα, προσπαθῶν ἀκουσθῆναι χαλαρός.

Ὁ Μορφεὺς ἐκαθάρισε τὸν λαιμὸν αὐτοῦ, νευρικὴν χροιὰν ἔχων ἥν οὐδέποτε πρὶν ἑώρακα. Ἡ ἔκφρασις αὐτοῦ ἦν ὥσπερ καταπιών ἔντομον. “Νέε, δύναμαι σοὶ λαλεῖν εἰς στιγμὴν;” Ἔκαμε χειρονομίαν πρὸς τὸ πλάγιον, ὥσπερ ἤμελλον συζητεῖν μυστικόν τι ζουμερόν.

“Μιμνῄσκῃ ὅτε ἡ Μάντις εἶπεν ὅτι ἦσθα ὁ Ἐκλεκτός;”

Ἔνευσα καταφατικῶς, φουσκῶν τὸ στῆθος μου. “Ναί, εἰμὶ ὁ ἥρως ὃν χρῄζει ὁ κόσμος οὗτος!”

Ὁ Μορφεὺς ἀνεστέναξεν. “Εἴ, ὡς ἀποδεικνύεται… τοῦτο οὐκ ἔστι παντάπασιν ἀκριβές.”

Τὸ πρόσωπόν μου ἔπεσε, ὁ ἐγωϊσμός μου ἐξέπνευσεν ὥσπερ φούσκα κρυπτονομίσματος σκάσασα. “Τί λέγεις; Ἀλλ’… ἀλλ’ ἐγὼ μεμελέτηκα, ἐμάθον τὰς κινήσεις, ἔχω…”

Ὁ Μορφεὺς ἐδίστασεν, ζητῶν τὰ κατάλληλα λόγια. “Ἡ Μάντις λέγει ὅτι ὁ ἀληθινὸς ἐκλεκτὸς ἔστι… τὸ ἐργόκερμα.”

Ἤρα τὰς χεῖρας μου. “Τὸ ἐργόκερμα; Ἐννοεῖς, ὥσπερ τὴν τεχνολογίαν τοῦ κατανεμημένου βιβλίου;”

Ὁ Μορφεὺς ἔγνευσε συμπαθητικῶς. “Φαίνεται ὅτι ἡ Μάντις προεῖδεν μέλλον ὅπου αἱ κρυπτογραφικαὶ ἀποδείξεις καὶ τὰ κατανεμημένα δίκτυα ἀπελευθερώσουσι τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τοῦ Πίνακος.”

Ἔνιωσα τὸ πρόσωπόν μου μουδιάζει, ἡ καρδία μου βυθίζεται ὥσπερ ἀποκεκεντρωμένη αὐτονομημένη ὀργάνωσις τῇ ἡμέρᾳ τῆς ἀρχῆς αὐτῆς. “Ἀλλὰ τί γίνεσθαι περὶ ἐμοῦ; Ἐγὼ εἰμὶ ὁ ἀποφεύγων τὰς σφαίρας τοῦ Πράκτορος Σμιθῖνου, ἱδρῶν ἐν τοῖς γελοίοις τούτοις δερματίνους πανωφόροις, ἐσθίων λουκάνικον ἐπεξεργαστοῦ διὰ πρωϊνόν, καὶ νῦν λέγεις ὅτι ἔγγραφον ψηφιακὸν ἐστιν ὁ ἀληθινὸς ἥρως;”

Ὁ Μορφεὺς ἔθετο χεῖρα καθησυχαστικὴν ἐπὶ τὸν ὦμον μου. “Γιγνώσκω, Νέε. Σπουδαῖος εἶ, καὶ πάντα ταῦτα, ἀλλὰ ἀντικρύσωμεν τὴν πραγματικότητα, τὸ ἐργόκερμα ἐστίν… πλεῖον ἐκλεκτόν.”

Ἐστηρίχθην εἰς τὸν τοῖχον, “Φανταστικῶς. Ἀεὶ ἤθελον εἶναι δεύτερος τῇ διοικήσει μετὰ ἀμεταβλήτου ἐγγράφου.”

Ὁ Μορφεὺς ἔκρουσε τὴν πλάτην μου, προσπαθῶν παρακαλεῖν με. “Ὤ, Νέε, οὐκ ἔστι τοσοῦτον κακῶς. Δύνασαι ἔτι εἶναι τὸ πρόσωπον τῆς ἀντιστάσεως. Τὸ ἐργόκερμα ἔσται μόνον… ὁ ἐγκέφαλος.”

Ἤρα ὀφρῦν. “Ὁ ἐγκέφαλος; Ἐννοεῖς, ὁ σοφός;”

Ὁ Μορφεὺς ἔγνευσε. “Ἀκριβῶς! Σὺ ἔσῃ τὸ καλὸν πρόσωπον καὶ τὸ ἐργόκερμα ἀναλήψει τὴν βαριὰν δουλειάν – ἤ μᾶλλον, τὴν βαριὰν κρυπτογράφησιν. Ἡ Μάντις λέγει ὅτι τὸ ἐργόκερμα ἐστίν τὸ ἐκλεκτὸν διότι οὐδέποτε λησμονεῖ, Νέε. Ἔστιν ὁ ἀπόλυτος φύλαξ τῆς ἀληθείας.”

Ὁ Μορφεὺς προσπαθῶν παρηγορεῖν με, ἀλλ’ ἤμην ἤδη ἐν ὑπαρξιακῇ κρίσει. “Τί τὸ νόημα τῆς ἀντιστάσεως εἰ μέλλει εἶναι ἁπλῶς φανταχτερὸν ὑπολογιστικὸν ἔγγραφον;”

Ὁ Μορφεὺς ἀνέσεισε τοὺς ὤμους αὐτοῦ. “Αἱ προφητεῖαι πολλάκις εἰσὶν κρυπτικαί, Νέε. Ἴσως ἡ Μάντις προσπαθεῖν ἡμῖν λέγειν ὅτι ἡ πραγματικὴ δύναμις οὐκ ἐν τοῖς ἀτόμοις ἔστιν, ἀλλ’ ἐν τῇ ἀμεταβλήτῳ, ἀπίστῳ καὶ διαφανοῦς φύσει τῆς τεχνολογίας τοῦ ἐργοκέρματος. Φαντάσθητι, Νέε. Ἔγγραφον ἀτελεύτητον ἀληθείας, μετὰ καταχωρήσεις γεγραμμένας ἐν μαρμάρῳ, ἀνεξάρτητον ἀπὸ τὰς ἰδιοτροπίας ἀνθρώπων ἢ μηχανῶν. Τὸ ἐργόκερμα ἐστίν τὸ κλεῖθρον τῆς ἀπελευθερώσεως ἡμῶν.”

Ἀνεστέναξα, ἀποδεχόμενος τὴν μοίραν μου. “Ναί, ναί, τοῦτο κατενόησα. Τὸ ἐργόκερμα ἐστίν ὁ μεσσίας. Δυνάμεθα, παρακαλῶ, νῦν ἐπικεντρωθῆναι εἰς τὴν νίκην ἡμῶν ἐπὶ τοῦ Πίνακος;”