Ἡ Ύαλλίς ἀνατέλλει ὑπὸ οὐρανὸν φοινικόχρουν ὡς μώλωψ, νεφέλων χυμένων ὡς χείλεα γυναικεῖα. Πύργοι στηλώδεις σπαίρουσιν ἐπὶ σκελῶν ἐντομοειδῶν ἱστάμενοι σπῶνται ἕκαστον βῆμα μετρημένον κλαγγῇ, ἠχοῦν διὰ τῶν μαρμαρίνων ὁδῶν.

Ἄνδρες, ἐσθῆτι ἀμβλείας βύσσου κεκαλυμμένοι, μόνον εἰς τὸ ἀνοίγειν θυρῶν ἀκριβῶς πρὸ 1.3 δευτερολέπτων τῆς γυναικὸς προσόδου ὑπάρχουσι, ὑπὸ ζημίαν τοῦ μεταπρογραμματίζεσθαι εἰς στοαίους κόσμους. Οὐδεὶς ἀνὴρ κινεῖται μὴ κληθείς· ὁ μόνος αὐτῶν ὕμνος ἐστὶ στροφίγγων μαλακὸς κτύπος, ἡ ἱερὰ θυρῶν ἀναστροφή.

Λυσάνδρα, Αὐτοκράτωρ Σχημάτων, βαδίζει διὰ τῶν ἡμισκοτεινῶν διαδρόμων τοῦ Προσωπείου Ὑγρότητος Ἰσορροπίας Ὑπουργείου, ἡ παρουσία αὐτῆς ἀγγελλομένη ὑπὸ τῶν μαλακῶν ψιθυρισμῶν τῶν ὑπηρετῶν. Ἡ ἀκολουθία αὐτῆς θυροκρατόρων ἀνδρῶν, τὰ πρόσωπα αὐτῶν χαραχθέντα τῇ ἀκαμψίᾳ πρωτοκόλλου, παραστατεῖ αὐτῇ μετὰ ἀκριβείας.

Εἰσέρχεται εἰς τὸ ταμιεῖον, ἀσπαζομένη ὑπὸ τῆς Ἀρχειοφύλακος Ἀβουλήτων Τριχῶν, Φλωρεντίας, οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῆς λάμποντες ὡς ὐαλός λελειωμένος. “Αὐτοκράτειρ, τὸ Ἀρχεῖον Ἀπηγορευμένων Γενείων Ἰούλων ἕτοιμόν ἐστι πρὸς ἐπισκόπησιν.” Ἡ φωνὴ τῆς Φλωρεντίας μελίχρους ἀλτός ἐστι, στάζουσα γλυκύτητι πειθαρχίας.

Τὸ βλέμμα τῆς Λυσάνδρας σαίρει τὸ ταμιεῖον, καταπίνον τὰς στίχας κρυσταλλίνων φιαλίδων μετεώρων αἰωρουμένων, ἑκάστην περιέχουσαν ἐπιμελῶς διατηρημένον μύστακα. Ἡ ἀτμόσφαιρα πυκνή ἐστι τῷ βάρει ἀκαίρων τριχῶν. “Φλωρεντία, δέομαι συμβουλίας πρὸς Ὑπουργὸν Μερόβαιναν περὶ τῆς προσφάτου ἐπιδημίας Μεταδοτικῆς Ὀφθαλμικῆς Χαλάσεως.”

Ἡ Φλωρεντία νεύει, τὰ χείλη αὐτῆς κάμπτοντα εἰς λελογισμένον μειδίαμα. “Ἡ Ὑπουργὸς Μερόβαινα περιμένει, Αὐτοκράτωρ. Ταύτῃ τῇ ὁδῷ, παρακαλῶ.” Ὡς διὰ τῶν λαβυρινθωδῶν διαδρόμων πορεύονται, τὸ μαλακὸν βρόντημα Ὑγρότητος Ἐγχυτήρων καὶ ὁ μορμυρισμὸς Προσωπείας Ὑγρότητος Ἀναισορροπήσεως προγραμμάτων παρέχουσι μουσικὸν ὑπόκρουμα.

Οἱ ἄρρενες θυροκράτορες συνῆλθον ἐν τῷ Σχεδὸν Κεκλεισμένων Θυρῶν Ὑπουργείῳ, αἱ ἀνδρεῖαι χεῖρες αὐτῶν γράφουσαι σχεδιαγραφήματα Σιγῆς Ὑδροηλεκτρικῶν Φραγμάτων. Τί εἰ, ἐλογίζετο ένας ἐξ αυτών, οἱ χασμοὶ δύναιντο τροφοδοτεῖν τὸ Μελίτινον Δίκτυον; Τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἔσπασεν· πάντες ἄνδρες νομίμως ἐκωλύοντο τοῦ ἐκφράζειν τι ὑπὲρ 1.2’ ἐν τῷ Δείκτῃ Συναισθηματικῆς Θερμότητος. Γυναικὸς πταρμὸς ἐγγὺς αὐτὸν κατέβαλεν εἰς πρωτόκολλον τριῶν προσκυνήσεων παράστασιν ἐπιγραφομένην Ἐφήμερος Ἀρρενικὴ Χρησιμότης.

“Καμπαί,” ἐψιθύρισεν ἡ Λυσάνδρα, “καμπαὶ κάμπτονται, ἀλλ’ οὐ θραύονται.” Ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς· φιαλίδιον “Θυελλώδους Δακρυσταλάκτου Στίλβου,” οὕτω δυνατόν, ὥστε μία σφαῖρα λαμπρὰ δύναιτο ἀνάψαι στάσιν στίλβης καὶ αἰσχύνης.

Ἡ ἡμετέρα Λυσάνδρα κονιοπούς, φιαλοφόρος διέρρευσε διὰ τοῦ Ἰσχιακῆς Εὐκαμψίας Ὑπουργείου, ἔνθα ἰσχία ἐμετροῦντο κατὰ γωνίαν πειθούς. Ἡ Ἰσχιακὴ Ἀρχειοφύλαξ, γυνὴ παχεῖα πεπλασμένη ὑπὸ κεκονιαμένου σεληναίου, ἠξίου 72,4° κλίσιν. Οἱ τολμῶντες σαλεύειν κατὰ οβ.ε’ μοίρας ἀπήγοντο πρὸς ἀνασινύωσιν, αἱ πύελοι αὐτῶν ἀναγωνιούμεναι ὡς στραβαὶ δοκοὶ ἐν διεστραμμένῳ ναῷ.

Ἀνέβη διακεκομμένῃ πνοῇ εἰς τὸ Μειδιακῆς Λαμπρότητος Ἀστεροσκοπεῖον. Ὑπὸ τὴν ἁψῖδα αὐτοῦ, βιβλιοθηκάριοι ἐν δαντελλωτοῖς κεκρυφάλοις κατελογίζοντο μειδιάματα κατὰ λούμενα· ἀμαυρά, γοητευτικά, πυρακτά, πυρηνικά.

Εἰς τὴν χλαμύδα αὐτῆς αὐτὸ ἐνέβαλεν, μόλις συγκρουσθεῖσα πρὸς τὴν Μηρικῆς Ἠχήσεως Γραμματέα, ἧς οἱ μηροὶ ἠχοῦντο ἐν συχνότητι μετατρεπομένοις σφυγμοῖς μηρῳδούς, ἐκάλουν αὐτάς. Ὁτιοῦν ἄρρυθμον ἐκινδύνευε δημοσίᾳ Ἠχητικῇ Ἐξετάσει, ἔνθα τὰ σκέλη τῶν πολιτῶν ἐδεσμεύοντο εἰς λύρας καὶ ἐτοξεύοντο μέχρι πειθαρχία εὐήχως ἠχεῖ.

Ἡ Λυσάνδρα παρεκκλίνει παρὰ τάγμα Αἰωρημάτων ἀνδρῶν χειρῶν χειρουργικῶς μετατεθεισῶν ὑπὸ θυρομηχανημάτων, τὰ πρόσωπα αὐτῶν κενωθέντα ὑπὸ καθήκοντος. “Θύρα οὐκ ἔστι ζωή!” ἀνεφώνουν ὁμοῦ, καίτοι εἷς ἐμορμύρισεν, “…διὰ τί μή;” Στροφέως δάκτυλος ἔσπασε πρὸς αὐτήν, ἡ φωνοθήκη αὐτοῦ πίπτουσα· “ΘΥΡΑΊΤΗΣΙΣ· 1.3 ΔΕΥΤΕΡΌΛΕΠΤΑ ἘΓΚΕΚΡΙΜΈΝΑ.”

Αἰφνίδιος κτύπος θύραι ἠνοίγησαν. Ἡ Μαστικῆς Συμμετρίας Ὑπογραμματεύς, Οὐελλέσσα, προσέρρευσε, νέφος στεναγμῶν ἐν δουκισσικῷ σατίνῳ ἐνειλημένον. Τὰ καθήκοντα αὐτῆς· μετρεῖν ἕκαστον μαστὸν πρὸς τελείαν ἰσαπόστασιν, ἐξασφαλίζειν ἕκαστον στῆθος κατοπτρίζεσθαι τὸ ἕτερον ἐν στρογγύλῃ, ῥοδοχρόῳ ἁρμονίᾳ. Πολῖται ἐστοιχοῦντο, χάλκεοι διαβῆται ἐν ἑτοιμότητι· μία πλευρά, εἶτα ἡ ἑτέρα· ἰσότης ἐπιβαλλομένη ὑπὸ φιμοειδῶν χαλκῶν συνδέσμων εἰ ἡ διαφορὰ ὑπερέβαινε μίαν χιλιοστομοιρίαν.

Ἄνδρες, τὰ πρόσωπα αὐτῶν νῦν ἐπισήμως ἐπιτετραμμένα κατὰ καιροὺς σπᾶσθαι, ἐψάλλοντο, “ΔΌΤΕ ἩΜΙ͂Ν ΤΗΝ 1.8 ΔΕΥΤΕΡΟΛΈΠΤΩΝ ΘΎΡΑΝ!” Ἡ Λυσάνδρα, ἐν ἐσχάτῃ πνοῇ, ἐβόησε, “ΚΑΛΈΣΑΤΕ ΤΗΝ ΚΆΛΛΟΥΣ ἈΣΤΥΝΟΜΊΑΝ!” Ἀλλ’ ἡ Ἀστυνομία ἦν λίαν ἀσχολουμένη τῷ καταρτίζειν τας Θηλὰς αὐτῶν εἰς Τελείους Κώνους.

“Αὐτοκράτωρ.” Φλωρεντία ἐκ τῶν σκιῶν φαίνεται ὡς καπνὸς μορφὴν λαβών. Οἱ ὐὲλινοι ὀφθαλμοὶ αὐτῆς λάμπουσι τῷ πυρετῷ τοῦ ἀληθῶς ἀφωσιωμένου γραμματέως. “Ἐπείγουσα σύγκλητος ἐν τῷ Θησαυρῷ τῶν Νομοθετικῶν Πενθῶν. Οἱ ἄρχοντες τῶν γραφείων τὴν σὴν κρίσιν περιμένουσι.”

Ἡ τελείως τετιλμένη ὀφρὺς τῆς Λυσάνδρας νομοθετικὸν τόξον τριάκοντα δύο καὶ ἑπτὰ δεκάτων μοιρῶν αἴρεται χιλιοστὸν μέρος. Ἐν Ύαλλίδι, αἱ σπουδαῖαι σύγκλητοι ἐσήμαινον ὅτι τις πράξεις αἰσθητικῆς προδοσίας εἰργάσατο. Τὰ χείλη αὐτῆς κάμπτεται εἰς μεῖδος ὃ ὕαλον τέμνειν δύναται.

Καταβαίνουσι διὰ διαδρόμων κεκοσμημένων εἰκόσι τῶν Προτέρων Αὐτοκρατόρων, ὧν τὰ πρόσωπα πεπήγασιν ἐν σχήμασιν αἰωνίας δυσαρεσκείας. Ἡ θύρα τοῦ Θησαυροῦ μαόνιον μετὰ χαλκῶν μικρῶν στρεπτήρων βλεφάρων ἐγκεκολλημένων ἀνοίγεται μετὰ στεναγμοῦ ὃς ἠχεῖ ὡς θνῄσκουσα πνοὴ κάλλους.

Ἔνδον, τρεῖς μορφαὶ περιμένουσιν ὡς γῦπες ἠμφιεσμένοι νομοθετικῇ κομψότητι.

Ἡ Κουϊσέλλα τοῦ Γραφείου τῆς Τῶν Βλεφάρων Ταχύτητος ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτῆς κάθηται ὡς μάντις ἐν ὀπτικοῖς ὑάλοις σχεδιαστοῦ. Τὰ βλέφαρα αὐτῆς πτερύσσεται ἀκρίβως πεντήκοντα ἑπτὰ ἑκατοστῶν ἑρτζίων ῥυθμὸς οὕτως τέλειος ὥστε τοὺς πλησίον χρονομέτρας ζηλοτυπεῖν ποιεῖ. Ἰὸς στάζει κυριολεκτῶς ἐκ τῶν ὀπτικῶν αὐτῆς, συλλεγόμενος ἐπὶ τῆς συνεδριακῆς τραπέζης ἐν μικροῖς ὀξέσι λίμναις αἳ διαβιβρώσκουσι τὴν κόλλαν. “Αὐτοκράτωρ,” κέκραγεν, φωνῇ ὡς ὄνυχες ἐπὶ γραφείου ἐκ συμπιεσμένων ἀδαμάντων, “καταστροφὴ συνέβη! Οἱ πτερυγισμοὶ ἐβλάβησαν.”

Ἀντικρὺ αὐτῆς, Ὀστράγια, Ὑπουργὸς Ὀφρύων Κινηματικῆς, κάθηται μετὰ τῆς στερρᾶς στάσεως γυναικὸς ἣ πάσης κινήσεως τὴν ἀκριβῆ γωνίαν λογίζεται. Ἡ γλῶσσα αὐτῆς ὑδραργύρου ταχεῖα ἐκσείεται λέγουσα, ἕκαστον ῥῆμα μετρούμενον μοίραις γραμματειακῆς ἀκριβείας. “Ἡ Ἐθνικὴ Βλέμματος Οἰκονομία κατάπτωσιν ἀντιμετωπίζει, Αὐτοκράτειρ. Τὰ ἐπιβολῆς πρωτόκολλα ἡμῶν διεισδύθησαν.” Αἱ ὀφρύες αὐτῆς διδύμοι μηνίσκοι διοικητικῆς ὀργῆς σπαράσσονται ἀκριβῶς τρία χιλιοστὰ μοιρῶν κατὰ δευτερόλεπτον.

Ἡ τρίτη μορφὴ κρύπτεται ἐν σκίαις οὕτω βαθείαις ὡς φῶς ἐσθίειν. Ὁ Ὑπογραμματεὺς Μονοφρύων Ἑνώσεως οὐκ ἔχει πρόσωπον μόνον κενὸν ὅπου χαρακτῆρες εἶναι δεῖ, πεπληρωμένον ἡσυχῷ βομβητῷ ὀφρύων συμπλαστῶν φορτιζομένων. Ὅταν λέγῃ, τὰ ῥήματα προέρχονται ἐκ μηδενὸς καὶ παντός: “Οἱ διχοστασιασταὶ πληθύνονται ὡς διχασμέναι ἄκραι, Αὐτοκράτειρ. Ὁ Ῥινογναθιαίων Βόθρων Κάμινος καίεται ἐν πλήρει δυνάμει, ἀλλὰ ἔτι ἔρχονται.”

Ὁ θρόνος τῆς Λυσάνδρας γεγλυμμένος ἐκ συμπιεσμένων κοσμητικῶν κυψελίδων τρίζει καθὼς προκλίνεται. Οἱ δάκτυλοι αὐτῆς, ὄνυχες βεβαμμένοι Αυτοκρατορικής Κονιορτῷ, κρούουσι τὴν τράπεζαν. “Ἀπαγγείλατε.”

Τὰ ὀπτικὰ τῆς Κουϊσέλλας ἀτμίζουσι γραμματειακῇ ὀργῇ. “Βλεφαριδών ὑποβρύχιον λαθρεμπόριον κατεδύθη τρία ναυτικὰ μίλια ἀπὸ τῆς Λούστρας ἀκτῆς. Ἡ Θαλασσία Μασκάρας Περίπολος ῥαδιοφωνικὰς συνομιλίας ἐνήλλαξεν: ‘Δέμα παραδόθη εἰς τὸν θαλάσσιον πυθμένα.’ Τὸ φορτίον…” Παύεται, αἱ βλεφαρίδες αὐτῆς πτερυσσόμεναι οὕτω ταχέως ὡς μικρὸν τυφῶνα ἐν τοῖς καφείου κυάθοις δημιουργεῖν. “Παράνομοι βλεφαρίδες. Πράσιναι.”

Ἡ ὑδραργυρική γλῶσσα τῆς Ὀστράγιας διαπερᾷ τὰ χείλη αὐτῆς. “Πράσιναι βλεφαρίδες παραβαίνουσι τὸν Αἰσθητικὸν Κώδικα διακοσίων τεσσαράκοντα ἑπτὰ Β: ‘Οὐδὲν ὀφθαλμικὸν παράρτημα παρεκκλινέτω τῶν ἐγκεκριμένων χρωματισμοῦ κανόνων.’ Ἡ ψυχολογικὴ ἐπίδρασις δύναται εἶναι… καταστροφική. Πολῖται ἴσως ἄρξωνται ἀμφισβητεῖν τὴν Φυσικὴν Κάλλους Τάξιν.”

Τὸ κενὸν πρόσωπον τοῦ Ὑπογραμματέως πως δυσαρέσκειαν μηνύει. “Ἡ εἰδησιοφορία ἡμῶν ὑποδηλοῖ ὅτι λαθρεμπορικοὶ κύκλοι λαθρεμπορεῦσαν Καμπυλώσεως Λαθρεμπορίου Ὀρρὸν διὰ τοῦ αὐτοῦ δικτύου. Εἰ πρασίνας βλεφαρίδας μετὰ ἀσυγχωρήτων καμπυλώσεων συνδυάσωσι…” Ἡ πρότασις κρέμαται ἐν τῷ ἀέρι ὡς λαιμοτομικὸν ξίφος.

Ἡ Λυσάνδρα ἵσταται, ἡ κίνησις αὐτῆς οὕτως εὔρους ὡς τὴν φυσικὴν ἀντιτίθεσθαι. Ἡ εἰκὼν αὐτῆς ἐν τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς τραπέζης οὐ τὸ πρόσωπον αὐτῆς δείκνυσιν, ἀλλὰ τὸ πρόσωπον αὐτῆς τῆς Γλάσσιδος καλὸν, δεινόν, ἀπόλυτον. “Καλέσατε τὰς Μαστιγοφόρους Σπείρας. Καταστήσατε τοὺς Βαθυθαλασσίους Μασκάρας Δύτας. Τὸ ὑποβρύχιον ἐκεῖνο ἀρθήσεται, τὸ φορτίον αὐτοῦ καταλογισθήσεται, τὸ πλήρωμα αὐτοῦ… ἀναπαιδευθήσεται.”

Στρέφεται πρὸς τὴν θύραν, ἡ σκιαγραφία αὐτῆς σκιὰς βάλλουσα αἳ τὸ φῶς πνίγειν δοκοῦσι. “Καὶ διπλασιάσατε τὰς δόσεις τοῦ Στατικοῦ Βλεφαρίδων ἐκνεφώματος. Εἰ πράσιναι βλεφαρίδες τὸν δῆμον φθάσωσι…” Τὸ μεῖδος αὐτῆς δύναιτο ἂν τοὺς τοῦ Ὑπουργείου Ὑγραντῆρας παγῶσαι. “Εὖ. Τοῦτο οὐ δυνάμεθα ἐᾶν γενέσθαι, ἢ οὔ;”

Τὸ Τριχῶν Στράτευμα συνήχθη μεταλλικὰ ἔντομα ἀκριβείᾳ βρίθοντα. Ναύαρχος Ζοραλύνη, τὰς τρίχας εἰς γεωμετρικὴν ἀδυναμίαν κολλήσασα, προσεκύνησε τριχῶσι φῶς ὡς χειρουργικὸν ἀστραπὴν λαμβάνουσι. Ὄπισθεν αὐτῆς· ἑπτακαίδεκα γυναῖκες ὑπὸ καλλωπισμοῦ πρωτοκόλλου ὡπλισμέναι, τὰ πρόσωπα ἐν Κανονικῷ Πολεμικῷ Στίλβῳ θ’ βεβαμμένα.

“Αὐτοκράτειρα!” ἡ φωνὴ τῆς Ναυάρχου Ζοραλύνης ἐρράγη ὡς θραυομένη τῶν ὀνύχων χρίσις. “Τὸ ὑποβρύχιον πλοῖον δώδεκα ὀργυιὰς βαθὺ κεῖται, ἀλλὰ τὰ ὕδατα…” Αἱ τελείως διαγραμμέναι παρειαὶ αὐτῆς ἐτρέμον. “Αἱ Τρίχας Σπειρῶσαι Παλίρροιαι ἀναβαίνουσι τήνδε τὴν νύκτα. Ἀτμοσφαιρικὴ ὑγρασία· ἑξηκοστὴ ἑβδόμη καὶ τρίτη ἑκατοστή. Ἀνέμων σχήματα· χαοτικὰ βοστρύχους ποιοῦντα.”

Τὰ χείλη τῆς Λυσάνδρας ἐν Ἡγεμονικῷ Ἐρυθρῷ βεβαμμένα ὃ τριῶν ἀνδρῶν ἐτήσιον θυρωρικὸν μισθὸν ἐτίμα εἰς γραμμὴν κανόνας τέμνειν ἱκανὴν συνεπιέσθη. Αἱ Τρίχας Σπειρῶσαι Παλίρροιαι. Πάσης γυναικὸς ἐφιάλτης ἐν κομμωτικοῖς μυστηρίοις καὶ κοσμητικῶν θαλάμων εὐχαῖς ψιθυριζόμενος.

Ἡ Κουισέλλα προσέπτη, αἱ κανονικαὶ κρηπῖδες αὐτῆς κλικ κλικ κρούουσαι γραμματικὸν κῶδα βουλευτικῆς ταραχῆς. “Αὐτοκράτειρα, ἴσως δυνάμεθα… παραδιδόναι; Οἱ Βαθυθαλάσσιοι Μασκάρας Δύται γεγυμνασμένοι εἰσὶν ἐπὶ ”

“Γεγυμνασμένοι ἐπὶ ὑγρασίας περιβάλλοντος ἐλεγχομένου,” ἡ Λύσανδρα διέκοψε, φωνῇ σηρικῷ περιειλημένῳ χάλυβι. “Οὐχὶ ἐπὶ ταῖς Σπειρούσαις Παλιρροίαις.” Πρὸς τὸ χαλκόφραστον παράθυρον τοῦ θησαυροφυλακίου ἐσήμανε, ἔνθα πορφυρόμελαν νέφη ὡς ὀργιζόμενα κομμωτικὰ ἐκύλιον. “Βλέπε.”

Διὰ ὑετοῦ ῥαντισμένου ὑέλου· ὁ λιμὴν ὑγρασίας δαίμοσι συνεσπάραττε. Ἀτμὸς ἀνέβη ἐξ ὕδατος ὃ ἔζεε καὶ ἠφρίζε, ὑγρασίας ἅλματα οὐρανόθε πέμπων. Πᾶσα γυνὴ τολμῶσα ἐκείνοις ὕδασι πλησιάζειν ἐφάνη ἂν ὡς τὸ δεινόν πολῖτις. Τρίχες εἰς λῃστρικὸν λέοντα σκολιωθεῖσαι, κόσμησις κατὰ προσώπων ὡς τετηγμένα ὄνειρα ὀλισθαίνουσα, ὀφρύες τὰς προστεταγμένας γωνίας ἀρνούμεναι.

Ἡ ὑδραργυρικὴ γλῶσσα τῆς Ὀστράγιας νευρωδῶς ἐξήρχετο. “Αἱ οἰκονομικαὶ συνέπειαι μόναι… εἰ πολῖται ἄρχοντας συνθέτῳ κόμῃ μεμαρτυρημένους θεάσαιντο, ἡ πᾶσα Αἰσθητικὴ Ὑποδομὴ ἐντὸς ὡρῶν καταπεσεῖν δύναιτ’ ἄν.”

Τὸ κενὸν πρόσωπον τῆς Ὑπογραμματέως πως ὑπερήφανον ἀρέσκειαν ἐμήνυε. “Ἴσως οἱ λῃσταὶ ταύτην τὴν στιγμὴν ἀκριβῶς ἐσχεδίασαν. Πράσιναι βλεφαρίδες Σπειρούσαις Παλιρροίαις ἐπιτεθεῖσαι μέγιστος ψυχολογικὸς πόλεμος.”

Ναύαρχος Ζοραλύνη προσέβη, ἡ στολὴ αὐτῆς ἀέρα τέμνειν ἱκανῶς ὀξεῖα. “Αὐτοκράτειρα, τὸ στράτευμά μου ἑκούσιον εἰς τὴν ἀποστολὴν προσφέρεται. Ἐν Ἀντισπειρωτικοῖς Πολεμικοῖς Πρωτοκόλλοις γεγυμνάσμεθα. Αἱ τρίχες ἡμῶν ὡπλισμέναι εἰσίν Σιδηρᾷ Ἰσχύι Ἀεροσόλῳ ἐρρωμέναι, Καιρο ἀντιστάτῳ Πολυμερεῖ Στίλβῳ λελαμπρυσμέναι. Τετάρτης κατηγορίας ὑγρασίαν ἀνθέξομεν δυνάμεθα.”

Ἀλλὰ καὶ λεγούσης αὐτῆς, ὁ τέλειος κορυμβοφόρος αὐτῆς ἔτρεμε. Διὰ τοῦ παραθύρου, γλάρος ἐγγὺς τοῦ λιμένος ἐπέτετο τὰ πτίλα αὐτοῦ παραχρῆμα εἰς βαμβακώδη χάος ἐσπειρώθη. Ἡ ὄρνις συνετρίβη καταπεσοῦσα, ὡς πτερωτὴ σκάνη δαίμοσι κατοχὴ φαινομένη.

Ἡ Λύσανδρα ἐστράφη, ἡ κίνησις αὐτῆς ἀνέμου ῥεύματα ποιοῦσα ἃ τὰς τῶν ἐλασσόνων γυναικῶν τρίχας φθόνῳ πτερύττεσθαι ἐποίει. “Οὔ.” Ἡ λέξις ὡς σφυρὸς ἐπέσε. “Οὐ θυσιάζω τὰς ἀρίστας ἀρχούσας μου ὑγρασίας χάει. Ἄλλη λύσις εὑρετέα.”

Πρὸς τὸ Κοινωνικὸν Σύστημα τοῦ Θησαυροφυλακίου ἐβάδισε χάλκινον τέρας χαλκαῖς κραγιόν σωλῆσι ὡς κεραίαις λειτουργοῦσι βρῖθον. Οἱ δάκτυλοι αὐτῆς, ὄνυχες ὡς μικρὰ ξίφη ὀξεῖς, συχνότητα μόνοις ἐπειγουσι πρωτοκόλλοις γνωστὴν ἐκάλεσε.

“Συνάπτετέ με πρὸς τὸ Ἀρχεῖον Ἀπεγνωσμένων Μέτρων.”

Φωνὴ ὡς μέλι βουλευτικῷ ὀξεῖ μεμιγμένον. “Ἀρχεῖον Ἀπεγνωσμένων Μέτρων, Φύλαξ Οὐελουέσσα λέγουσα. Πῶς τὴν αἰσθητικήν σου ἀνάγκην εὐκολύνωμεν;”

“Φύλαξ, ἀμεσον συμβουλίαν περὶ Σπειρουσῶν Παλιρροιῶν ἀντιμέτρων αἰτῶ. Προτεραιότητος Κῶδιξ· Πρασίνη Βλεφαρὶς Καταστροφή.”

Παῦσις.

Ψόφος χαρτῶν συρομένων ἢ ἴσως ξηρῶν τριχῶν κλασμάτων ἀνακινουμένων. “Αὐτοκράτειρ, μία ἐστὶν ἡμῖν εὔχρηστος ὁδός· ἀλλὰ δεῖται… ἱστορικῆς ἀναστάσεως. Χίλια ἔτη πρότερον, ὅτε ἄνδρες ἔτι ἦρχον ” συλλογικαὶ ἀσπάσεις ἤχησαν διὰ τοῦ Θησαυροφυλακίου· τὸ λέγειν περὶ τῶν Πρὸ Χρόνων τῆς Μεγάλης Ὀφρύων Ἐπαναστάσεως, ἐδεῖτο εἰδικῶν ἀδειῶν.

Τὸ τοῦ Ὑπογραμματέως κενὸν πρόσωπον πως ἐδήλου ἱστορικὸν φόβον. Τῆς Ναυάρχου Ζοραλύνης ἡ γεωμετρικὴ κόμη ἠπείλει καταπεσεῖν εἰς μόνα τρίγωνα.

Ἦν βιαιότης γωνιῶν. Μέταλλον γαστρός, οὐλαῖς καρκίνων ὀργῆς καὶ ἅλμης μίσους τετραυματισμένον, ἔφερε μαραμένα γράμματα· ἌΝΔΡΕΣ ΤΟΥ͂ΤΟ ὨΙΚΟΔΌΜΗΣΑΝ, Ὦ ΣΚΎΛΕΣ" χαραχθέντα βαθέως, νῦν κατατετρυπημένα ὑπὸ διαβρώσεως νόσου. Οὐδεμία καμπὴ εὐλόγησε τὸ εἶδος αὐτοῦ. Μόνον ὀξεῖαι, σιαγόνας θραύουσαι ἀκμαί. Θύρα ἐχάσκε στόμα ἄνευ χειλογλοίου, ὀδόντες ἀντὶ τούτων εὐρωτιῶδες σίδηρος.

Ἡ μηχανὴ αὐτοῦ ἐβόμβει, τὰ χειριστήρια ἐδεῖτο διανοίας, οὐ μαντείας. Ἀγροίκων μηχανημάτων, βαθάρων αἰσθητικῶν, οὐδεμία πρόνοια τῶν τριχῶν συντηρήσεως πρωτοκόλλων κατὰ τὴν καταδύσιν, διότι, “ἄνδρες τὴν ἀνεπιτυχίαν βέλτιον φέρουσι,” ὡς ἡ Ὀστράγια ποτὲ ἐγόγγυσε.

“Θεάσασθε,” ἡ Ὀστράγια ἔδειξε, τῆς ὑδραργυρικῆς γλώττης ὀπισθοχωρούσης, “τὴν ἀκατοπτρίαν. Βδέλυγμα. Πῶς ἔγνωσαν; Ἄνευ συνεχοῦς ὀφθαλμικῆς ἀντανακλάσεως; Οὐκ εἰσὶ σταθμοὶ κονιορτοῦ ἐπανορθώσεως. Οὐκ εἰσὶ ἀνάγκης χειλέων χρωματισμοῦ ταμιεῖα.” Ἡ ἐκστρατεία ἂν ἐνεργοίη τυφλὴ πρὸς τὴν ἑαυτῶν αἰσθητικὴν κατάστασιν.

Λυσάνδρα εἰσέβη. Ὁ ἀὴρ αὐτὴν ἔπληξε διαβρώσεως ὀσμή, ὄζων πικρός, παντελῶς στερούμενος λεβάνδου ὁμίχλης ἢ κονιορτοῦ φιλήματος. Χαλκὸς ἔστενε ὑπὸ τὴν πτέρναν, ψόφος οἷον ἀσυμφωνία ἄφωνος. “Χρεία ὑπὲρ μορφήν,” ἐψιθύρισε, τὰ ῥήματα σποδοῦ γευόμενα. “Ἔννοια ἐξηφανισμένη ὡς ἄτιλτοι ὀφρύες.” Ἤλασε Αυτοκρατορικού Κονιορτοῦ ὄνυχα παρὰ σωλῆνα. Ἀπῆλθε βιομηχανικῷ φαιῷ μεμολυσμένος. Μικρὸν φόβητρον.

Ἡ Ναύαρχος Ζοραλύνη ἐνύξε χειριστήριον μοχλόν. Ἀντέστη, τρίζων ὡς ῥάχις ἀσύντακτος. “Ταῦτα… σκεπτικὰ χειριστήρια. Βαρβαρικά. Δεῖται χειρωνακτικῆς νοήσεως, οὐ θείας αἰσθητικῆς ἐπιβολῆς. Οὐκ εἰσὶν αὐτόματοι προβόσκιδος σταθεροποιηταί. Οὐκ ἔστι πανικοῦ κουμπίον αἰφνιδίου λάμψεως ἐλλείψεως.” Τὰ τιλτήρια αὐτῆς ἠώρουν πλησίον λιπαροῦ δίσκου, φοβούμενα ἅψασθαι.

“Τοῦτο,” εἶπε Λυσάνδρα, τὸ μειδίαμα ὀξὺ ἱκανὸν διατεμεῖν ἀνδρείαν λογικήν, “ἦν τὸ σκοπούμενον. Ἄνδρες ἔκτιζον πράγματα εἰς… χρῆσιν. Μᾶλλον ἢ θαυμασμόν.”

Κλικ κλάγκ ἐποίησεν ἡ θύρα. Σφραγῖδες συνῆψαν μετὰ ψόφου ὡς λίθες γαργαριζόντες. Ἔνδον· στενόχωρον. Συρματαὶ σπάργανα ἐκυλίοντο, σπλάγχνων ἐκχυθέντων, κατὰ τοῦ ἐδάφους οὐ βελούδινοι δρόμοι, οὐ διακριτικοὶ καλωδίων κρυπτῆρες. Ἡ Ναύαρχος Ζοραλύνη ἀνέκαμψεν ὡς τὸ χαλύβδινον αὐτῆς ἀεροσόλιο κράνος ἔξυσε τὸ χαμηλὸν ὀροφώματος. “Τὸ ἄκρον μου ὄγκωμα!” ἔσυρε. “Κεκινδυνευμένον!”

Ἡ Λυσάνδρα ἔλαβε τὸν ἀρχηγικὸν θρόνον ψυχρὸν δέρμα, ἀπρόσθετον τῇ αὐτοκρατορικῇ ὀπυγῇ. “Πλεῦσον, Ναύαρχε. Συντεταγμέναι· Λούστρας Χάσμα, Τομεὺς Στεναγμὸς 12. Βάθος· Δώδεκα ὀργυιαὶ σπουργιτικαί.”

Μηχαναὶ διεγείροντο βρυχώμεναι. Οὐχὶ ἡ παρηγορικὴ βόμβησις Ὑγρασίας Ἐγχυτήρων, ἀλλὰ βάναυσος ὠρυγή, θηρίον καραθρίζον φλέγμα. Φῶτα ἐσπίνθηρε σκληρὸν ἄχαρι ξανθόν, ἀποκαλύπτον πάντα πόρον, πᾶσαν δυνητικὴν λάμψεως ζώνην. Ὀστράγια ἐκώκυσε, σκεπάζουσα τὸ πρόσωπον κανονιστικῷ πίνακι. “Τὰ φῶτα! Πάντα δεικνύουσι! Ὡς… ὡς Ἠχητικῆς Ἐξετάσεως προβολεύς!”

Διὰ θυρίδος παχείας ἅλμης σκύβαλα, ὁ ὠκεανὸς ἐταράττετο. Αἱ Τριχῶν Σπαργώσεως Παλίρροιαι οὐκ ἦσαν μόνον ὑγρασία ἦσαν ζῶσαι. Ἕλικες λαμπρῶν ἀτμῶν, ὡς διαφυγόντα τριχῶν ἔλαια, ἐστρέφοντο ἔξω. Σμήνη ἰχθύων παρέτρεχον, τὰ λέπη αὐτῶν ἤδη ὑποπτεύσιμα ἐσπειραμένα.

Ἐκεῖ ἦν. Λεῖον ὀψιδιανόν, τετυπωμένον ὡς μία, τελεία ψευδὴς βλεφαρίς, κατάκειτο ἐν τῇ ἰλύι. Αἰσθητικόν, καὶ ἐν ἐρειπίοις. Παντελῶς ἀλλότριον κατὰ τοῦ Ἀνδρώδους Σωλῆνος γωνιώδους σιλουέττας.

Ἡ προσδόκησις βία χαλκοῦ ἦν. Ὁ ἀνδρώδης σωλὴν πρὸς της Βλεφαρίδος νηῦς ἐκρότει ὡς πεσὸν ὀργανεῖον. Οὐχὶ εὐσχήμονες σφραγῖδες ἑλκυστικαί, οὐχὶ μυρώδη πρωτόκολλα θυρῶν ἀέρος. Ἀλλὰ βιαίως ἁρπάγαι δάκνουσαι τὸ κεκωλυμένον κάλλος.

Ἔντοσθε της Βλεφαρίδος Ὑποπλοίου· σφαγή. Συντετριμμένα φιαλίδια ἐρρέει γλοιώδη, ἰριδίζοντα ὑγρὰ ἐπὶ πολυτελεῖς βελουδίνους δαπέδους. Κἀκεῖ, στίλβοντα μεταξὺ τῆς καταστροφῆς· τὸ φορτίον. Κρυσταλλοειδεῖς σωλῆνες, ἕκαστος ἔχων μίαν, πολυτελῆ βλεφαρίδα. Οὐ νόμιμον μέλαιναν, οὐ συγκεχωρημένην ξανθήν. Ἀλλὰ χλωράν. Ζωηράν, δηλητηριώδη, δρυμοῦ στέγης χλωράν. Σμαραγδίνην. Βρυώδη. Ἀψινθώδη. Φάσμα στασιώδους λάμψεως.

“Αἵρεσις νηματώδης,” ἐψιθύρισεν ἡ Λυσάνδρα, αἴρουσα σωλῆνα. Ἡ πράσινος βλεφαρὶς ἐδόκει παλλεσθαι ὑπὸ τῷ αἰσχρῷ ξανθῷ φωτί. “Φαντάζου… προσκειμένην. Πτερυγιζομένην ὑπὲρ ζυγόματος. Τὸν χάος ὃν ἐμπνεύσειεν. Ἐρωτήσεις. Ἐπιθυμίας.”

Ἡ Ὀστράγια ἥρπασε κατάλογον, ἡ ἀργυρᾶ γλῶσσα λείχουσα τὴν γραφήν. “Πηγή· ‘Ὁ Σμαράγδινος Μήτρα τῶν Λαθρεμπόρων Λεόντων.’ Σχήματα ἕλικος… ἀσύγκριτα χαλαρὰ κύματα. Συνδυασθέντα μετὰ ταύτης τῆς χρόας…” Ὠχρίασε, τὸ ὀφρῦς ἀπολέσαν 0.1 βαθμοὺς τῆς καμπῆς. “Οὐ μόνον βαρύνειεν ἂν ὀφθαλμούς, Αὐτοκράτειρα. Δυνατὸν ἂν λῦσαι αὐτὴν τὴν Ἐθνικὴν Θέαν. Στρέψαι βλέμματα… πλανώμενα.”

Ὁ Ναύαρχος Ζοραλύνη ἐλάκτισε παραμερίσασα συντετριμμένην μασκάρας ῥάβδον. “Τὸ πλήρωμα; Διέφυγε; Ἢ… ὑγράνθη;”

Στεναγμὸς βαθὺς ἤχησε διὰ της Βλεφαρίδος Ὑποπλοίου κύτους. Οὐ χάλκινος. Ὀργανικός. Ὑγρός. Ἐστράφησαν.

Κατακλινής τις πρὸς τοῖχον, ἐνδεδυμένη ἐν ταχέως σκληρυνομένῳ γελατινώδει κολλώδει χρώματος κακοῦ θεμελίου, ἦν μορφή. Θήλεια. Τὸ πρόσωπον ἀριστούργημα λαθρεμπορίας· χείλη παρανόμως πλήρη πεφυσημένα, παρειῶν ὀστέα ὀξέα ἱκανὰ παραβαίνειν τὸ Μαλακότητος Διάταγμα, καὶ ἀσθενῶς πτερυγίζουσα ἀπὸ ἑνὸς βλεφάρου… μία, μεγαλοπρεπὴς χλωρὰ βλεφαρίς. Ὁ ἕτερος ὀφθαλμὸς γυμνός, ἀκάλυπτος.

“Λαθρέμπορος… Πρώτη;” Ἡ Λυσάνδρα προσῆλθε, Βασιλικής Κόνεως ὄνυχες κρότον ποιοῦντες ἐπὶ τοῦ καταστρώματος.

Ὁ καλὸς ὀφθαλμὸς τῆς παγιδευμένης γυναικὸς ἐστοχάσθη, ἐπλήσθη ἀντιστάσεως καὶ ἀπογνώσεως. Ἡ φωνὴ ἐβράζε διὰ τοῦ κολλώδους· “Οὐ δύνασθε… περιέχειν… τὴν ἕλικα… Αὐτοκράτειρα… Ἡ Παλίρροια… ἐπαίρεται…”

Ἔξωθεν, οἱ Σπειρώδεις Κυματισμοί ἐπαχύνθησαν. Ἔθλιβον κατὰ τῶν θυρίδων, οὐκέτι ἀτμὸς μόνον, ἀλλὰ σχήματα ποιοῦντες γιγαντιαία, ἑλισσόμενα τριχο τέρατα, τὰ πέρατα σχιζόμενα εἰς πολυγεωμετρικάς διχάλας. Ὁ Ἀνθρωπο Πράγματος Σωλὴν ἔστενε, ἀντιλέγων τῇ πιέσει, τῇ αἰσθητικῇ διαφωνίᾳ.

Ἡ Λυσάνδρα εἰς τὸν κόλπον ἔθετο τὸ πράσινον βλεφαριδίου φιαλίδιον. Ψυχρῶς ἔκαιεν πρὸς τὸν μηρὸν αὐτῆς. “Ἀσφαλίσατε τὸ φορτίον. Πᾶν αὐτό. Καὶ παρασκευάσατε τὴν αἰχμάλωτον εἰς… ἀναπαιδαγώγησιν.” Ἡ θέα αὐτῆς ἐπέσκεψεν τὴν ἐρείπωσιν, τὰ προσερχόμενα Κλυδωνο τέρατα, τὸ αἰσχρόν, πρακτικὸν νηῦς ὃ ἦν ἡ μόνη ἐλπὶς αὐτῶν. “Ναύαρχος Ζοραλύνη. Φέρε ἡμᾶς εἰς τὴν ἐπιφάνειαν. Πρὶν ὁ ὠκεανὸς κρίνῃ τὰς κόμας ἡμῶν δεῖσθαι… ὑφαντικῆς.”

Βιαίως ἐκ τῆς θαλάσσης ἀνέβη τὸ χαλκοῦν σκάφος ὥσπερ κῆτος αἰσχρὸν τικτόμενον. Ἀτμὸς ἐσύριζεν οὐχὶ εὐώδης τις ἱερὰ ὑγρασία, ἀλλὰ βάναυσος ἱδρώς. Οἱ λιμενεργάται ἐσκεδάσθησαν, αἱ κανονικαὶ αὐτῶν στολαὶ σειόμεναι ὡς ὠχρὰ ὄρνεα φοβούμενα.

Ἡ Λυσάνδρα ἀνέβη ἐπὶ τὴν ἐπιφάνειαν, χλωρὸν φιαλίδιον βλεφαρίδων καῖον βαθέως ἐν τῷ κόλπῳ. Τὰ τοῦ λιμένος φῶτα συνέλαβον τὸ πρόσωπον αὐτῆς τὰ μῆλα ὀξέα ἱκανὰ τέμνειν κανονισμούς, τὰ χείλη κεκυρτωμένα ὡς σελήνη ξίφη. Ὄπισθεν αὐτῆς· ἡ ναύαρχος Ζοραλύνη, γεωμετρικὴ κόμη πως διαμένουσα ὑπὸ τὴν πίεσιν τοῦ βάθους, τὸ λαβίδιον στίλβον ἕτοιμον φόνον.

“Τὸ καταλογεῖον τῶν φορτίων,” ἐβόησεν ἡ Ζοραλύνη, ἡ φωνὴ ῥηγνυμένη ὡς μαστίγιον. Αἱ ὑπ’ αὐτὴν ἑπτὰ καὶ δέκα πολεμίστριαι κάλλους ὡπλισμέναι μετὰ πινάκων ἀφαιρέσεως παρετάξαντο παρὰ τὸ στόμα τῆς ὑποβρυχίου. Ἀτμὸς ἀνέβη ἐκ τῆς τάξεως αὐτῶν, αἱ κόμαι θερμαινόμεναι ὑπὸ τοῦ θυμοῦ.

Ἡ ληΐα· ἀσχημόνως μεγάλη. Ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα φιαλίδια χλωρῶν βλεφαρίδων, ἕκαστον περιέχον μίαν ἶνα ἀξίαν… ὁ νοῦς λογιστὴς τῆς Λυσάνδρας ἐψήφιζε ταχέως. Τιμὴ τῆς ἀγορᾶς; Μία χλωρὰ βλεφαρὶς τριῶν μηνῶν θυρωρίας ἔργον ἠγόραζεν. Πολλαπλασιαζόμενον ἐπὶ ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα. Διαιρούμενον διὰ τοῦ φόρου ἐπιβολῆς. Φέρον τὸ μέρος τῆς Αἰσθητικῆς Ἀρχῆς…

“Ὦ μῆτερ ὑγρασίας,” ἡ Ζοραλύνη ἐψίθυρισεν, τὰ τετελεσμένως βεβαμμένα χείλη διεστῶτα. “Βλέπομεν… χρήματα βασιλείων ἀξίαις.”

Ἀλλὰ πρῶτον· τελετή. Τὸ πρωτόκολλον ἠξίου δημοσίαν καταστροφήν πολίτας θεωμένους, μανθάνοντας, τρέμοντας. Ἡ Χλωρὰ Βλεφαρικὴ Ἀπειλὴ ἐξαλειφθεῖσα πρὸ τῶν κανονικῶς συμμορφουμένων ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Πλήν…

Τὸ μειδίαμα τῆς Λυσάνδρας ὠξύνθη, θηρευτικῶς ὀξύ. “Ναύαρχε. Πόσον σε μισθοφορεῖ ἡ Ἀρχὴ ἐτησίως;”

“Δώδεκα χιλιάδας Κανονικῶν Μονάδων Κάλλους, Αὐτοκράτειρα. Καὶ προσθέτως κινδύνου μισθὸν διὰ τὴν ἄκραν ἔκθεσιν εἰς ὑγρότητα.”

“Καὶ πόσον δύναιντο ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα χλωραὶ βλεφαρίδες κερδᾶναι… ἰδιωτικῶς;”

Ἡ γεωμετρικὴ κόμη τῆς Ζοραλύνης ἔτρεμεν οὐκ ἀπὸ ἀνέμου, ἀλλὰ συνειδήσεως αὐγαζούσης. Τὸ λαβίδιον αὐτῆς ἔτρεμε, λαμβάνον τὸ φῶς τοῦ λιμένος ὡς μικρὸς κεραυνός. “Αὐτοκράτειρα… πότερον ὑποδεικνύεις…”

“Οὐδὲν ὑποδεικνύω.” Ἡ φωνὴ τῆς Λυσάνδρας σηρικῶς περιτετυλιγμένη δηλητήριον. “Μαθηματικὰ καταλέγω. Ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα βλεφαρίδες. Συντηρητικὴ ἐκτίμησις· τριακόσιαι Μονάδες Κάλλους ἑκάστη. Σύνολον· δεκατέσσαρες χιλιάδες, ἑκατόν. Μεριζόμενον μεταξὺ τῶν ἀρχόντων…” Ὁ ὄνυξ αὐτῆς ἴχνευε λογισμοὺς ἐν ἀοράτῳ ἀέρι. “Ἑπτὰ χιλιάδες ἑκάστῳ. Καὶ ὅ τι ἂν ὁ Πρῶτος ἡμῖν εἴπῃ ὑπὸ… ἀνάκρισιν.”

Ὁ αἰχμάλωτος ἔτι κολλώδει περιτετυλιγμένος, μία χλωρὰ βλεφαρὶς ἀσθενῶς πτερυγίζουσα ἐσύρθη παρὰ τὸν λιμένα. Πολῖται συνηθροίσθησαν, ἑλκόμενοι ὑπὸ σκανδαλο μαγνητισμοῦ. Ἐδείκνυον, ἐψιθύριζον, τὰ νόμιμα πρόσωπα αὐτῶν μίσει οἰκείῳ διεστραμμένα. Ἀλλὰ ἡ Λυσάνδρα προσεῖχε· θαυμασμὸς κρυπτόμενος ὑποκάτω. Ὀφθαλμοὶ χρονίζοντες ἐπὶ τῇ μιᾷ, μεγαλοπρεπεῖ, ἀπηγορευμένῃ χλωρᾷ ἶνι.

“Ἰδοῦ!” Ἡ φωνὴ τῆς Λυσάνδρας δι’ ὅλου τοῦ λιμένος ἠκούσθη, αὐξανομένη ὑπὸ χαλκέων σαλπίγγων εἰς σχῆμα χειλέων ἐσχηματισμένων. “Οἱ μισθοὶ τῆς αἰσθητικῆς προδοσίας! Οὗτος ὁ κακοῦργος παράδειγμα ἔστω παρέκκλισις ἀπὸ κάλλους κανόνων μόνον εἰς… κολλώδη φυλάκισιν ἄγει!”

Ὁ ὄχλος μυρμύριζεν ἐπαινετικῶς ἐπιτακτῶς. Ἀλλὰ ἔτι ἐκεῖναι αἱ χρονίζουσαι ἀτενίσεις. Ἔτι ἐκεῖνος ὁ θαυμασμός.

Ἰδία συνάντησις· ὕστερον. Τὸ γραφεῖον τοῦ λιμενάρχου, παραπετάσματα συνωμοσίας σφιγγόμενα. Ἡ Λυσάνδρα ἐκάθητο ὄπισθεν μαονίου γραφείου κεκολαμμένου μικροῖς βλεφαρίδων στρογγυλευτῆρσι, χλωρὸν φιαλίδιον βλεφαρίδων τετακτὸν ἄρτι οὕτως ἐν λυχνίας φωτί. Ἡ ναύαρχος Ζοραλύνη περιεπάτει, ἡ χαλυβδώδης κόμη αὐτῆς σκιὰς λαμβάνουσα ὡς κράνος κινδύνου.

“Ἁπλοῦς ὁ λογισμός,” ἡ Λυσάνδρα εἶπεν, φωνῇ μελικρᾷ ἰῷ. “Ἀναφέρομεν ἑπτὰ καὶ τριάκοντα βλεφαρίδας ἀνευρεθείσας. Δέκα… ἀπολομένας εἰς τὴν Σπειροποιούσα Παλίρροιαν διαφθοράν. Ἀδιάσωστοι. Ἐν τῷ μεταξύ…”

Ἤνοιξε τὸ συρτάριον τοῦ γραφείου, ἀποκαλύπτουσα ἐπαφὰς γεγραμμένας ἐπὶ κανονικῶς ῥοδίνου χάρτου. “Συλλέκτας οἶδα. Πλουσίους πολίτας μετὰ… παραδόξων γούστων. Ἰδιωτικοὺς ἀγοραστὰς οἵτινες πληρώνουσι πρώτιστα διὰ ἀπηγορευμένον κάλλος. Μία βλεφαρίς· τριακόσιαι ΚΜΚ κανονικῶς. Ἀλλὰ χλωρά; Μετὰ πλήρους προελεύσεως; Κατασχεθεῖσα ὑπ’ αὐτῆς τῆς Αὐτοκρατείρας;”

Ἡ Ζοραλύνη ἔπαυσε περιπατοῦσα, ἡ γεωμετρικὴ κόμη ἐν μέσῳ τρόμου πεπηγυῖα. “Πεντακόσια κατὰ βλεφαρίδα;”

“Σωφρονικῶς.” Τὸ μειδίαμα τῆς Λυσάνδρας ἠδύνατο τὸ ὕδωρ τοῦ λιμένος παγῶσαι. “Ἑπτακόσια πεντήκοντα νομίζω. Ἴσως ὀκτακόσια τοῖς τελείοις δείγμασιν.” Τὴν φιάλην ἦρεν, χλωρὰν βλεφαρίδα διὰ κρυστάλλου ὁρατήν. “Τοῦτο τὸ κάλλος; Μουσειακῆς ποιότητος. Ἐκθετικὸν τεμάχιον. Χιλίων δυναίμην λαβεῖν, ἴσως χιλίων διακοσίων.”

Μαθηματικὰ ὠρχήσαντο καλῶς φοβερῶς· ἑπτὰ καὶ τεσσαράκοντα βλεφαρίδες ἐπὶ μέσον ὀκτακοσίας Μονάδες Κάλλους ἴσον τριάκοντα ἑπτὰ χιλιάσι, ἑξακοσίαις. Μεριζόμενον δίχα· ὀκτωκαίδεκα χιλιάδες, ὀκτακόσιαι ἑκάστῃ. Πλείονα χρήματα ἢ οἱ ἐπιστάται θυρωρῶν ἐκέρδαινον ἐν τρισὶν ἔτεσι. Πλείονα ἢ ἡ ἀσφάλεια κατὰ τῆς Σπειροποιούσης Παλιρροίας βλάβης. Πλείονα ἢ ἀξιοπρέπεια.

Τὸ λαβίδιον τῆς Ζοραλύνης ἐκρότει νευρικὸν ῥυθμόν. “Τὸ μέρος τῆς Ἀρχῆς;”

“Ὃ ἡ Ἀρχὴ οὐ γινώσκει τὴν Ἀρχὴν φυλάττει.” Ἡ Λυσάνδρα ἀνέστη, ἡ κίνησις αὐτῆς ῥευστὴ θανάσιμος. “Νόμιμον καταστροφῆς τελετὴν αὔριον ἀναφέρομεν. Δημοσίαν καῦσιν, σὺν ὑγρασία ἀπόδεικτοις καμίνοις. Πολῖται μαρτυροῦσιν. Ἀρχεῖα ἀναβάλλονται. Ὑπόθεσις κλείεται.” Παῦσις, θηρὸς χρόνου. “Ἐν τῷ μεταξύ, ἀπόψε… ἰδίαι συναλλαγαί. Μόνον ἀργύριον. Ἀνεξιχνίαστα Νομίσματα Κάλλους.”

Ὁ Πρῶτος ἔτι κολλώδει παγιδευμένος, ἡ συνείδησις μαραινομένη ἐπιστρέφουσα παρείχετο ὀνόματα, ἐπαφάς, δίκτυα διανομῆς. Ὑπὸ προσήκουσαν… παρακίνησιν. Φίλτρον ἀληθείας μετὰ διαλύτου μασκάρας θαύματα ἠργάζετο ἐπὶ ἀσυνεργάτους αἰχμαλώτους. Γλῶσσα λυομένη, μυστήρια χεόμενα, κρυφίων ἀγορῶν διαύλοι ἀποκαλυπτόμενοι ὡς ῥίζαι γυμνούμεναι.

Ἀλλὰ κίνδυνος ἐλόχα. Ἄλλοι τῆς Ἀρχῆς ἄρχοντες ζητεῖν ἠδύναντο. Οἱ λογισμοὶ παλμῶν τῆς Κουϊσέλλας διαφορὰς εὑρίσκειν ἠδύναντο. Ἡ ὑδραργυρικὴ γλῶσσα τῆς Ὀστράγιας ἀπάτην γεύσασθαι ἠδύνατο. Τὸ κενὸν πρόσωπον τοῦ Ὑπογραμματέως πάντα ἑώρα, οὐδέν, πάντῃ ὕποπτον.

“Ἀσφαλιστήριον,” ἡ Λυσάνδρα ἔκρινεν. “Πέντε βλεφαρίδας κρατοῦμεν. Τέλεια δείγματα. Ἐὰν ἡ Ἀρχὴ τὰς ἀρχάς ἡμῶν ἐλέγχῃ, μαρτυρίαν παρέχομεν· ἰδοῦ, τινὰς εὑρήκαμεν! Μερικὴ ἐπιτυχία! Ἐν τῷ μεταξύ, δύο καὶ τεσσαράκοντα βλεφαρίδες… ” Ὁ λογιστικὸς νοῦς ἔκλικεν. “Τριάκοντα τρεῖς χιλιάδας ἑξακοσίας. Διαιρούμενα· ἑκκαίδεκα χιλιάδας ὀκτακοσίας ἑκάστῃ.”

Ἡ γεωμετρικὴ κόμη τῆς ναυάρχου Ζοραλύνης συμφωνίας κινδύνου ἔλαμπεν. Αἱ λαβίδες αὐτῆς φῶς ἔλαβον ὡς μικρὰ ξίφη προσκυνοῦντα. “Πότε συνάπτομεν;”

“Ἀπόψε. Λιμενικῷ τμήματι, ἔνθα σκιαὶ συνωμοσίας παχεῖαι χορεύουσι καὶ ἐρωτήσεις οὐκ ἐρωτῶνται. Γυναῖκα οἶδα Συλλέκτριαν Βέξια ἥτις κλεπτομένου κάλλους ἐπιστατεῖ. Πρώτιστα πληρώσει, οὐδὲν ἐρωτήσει, μετρητὰ παραχρῆμα.” Τὸ μειδίαμα τῆς Λυσάνδρας ἐδύνατο τέμνειν ὕαλον, κανονισμούς, ἠθικὰς βεβαιότητας.

Ἔξω τῆς θυρίδος τοῦ λιμενάρχου· ἡ δύσις πορφυρέα ῥοδίνη διὰ τοῦ ὕδατος αἱμάσσουσα. Αἱ Φρίσσουσαι Παλίρροιαι εἰρηνεύκεσαν, μόνην συνήθη θαλασσίαν ὑγρασίαν καταλιποῦσαι. Πολῖται εἰς οἴκους ἐπορεύοντο, τὰ νόμιμα πρόσωπα αὐτῶν ἔτι ὃ ἐθεάσαντο διεργαζόμενα τὴν μίαν ἐκείνην, μεγαλοπρεπῆ, ἀπηγορευμένην χλωρὰν βλεφαρίδα ἀντίστασιν πτερυσσομένην πρὸ ἁλώσεως.

Ἀλλὰ ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῶν· σπέρματα φυτευθέντα. Ἐρωτήσεις αὐξάνουσαι. Ἐπιθυμίαι ἐγείρουσαι.

Ἡ Χλωρὰ Βλεφαρικὴ Ἀπειλὴ οὐκ ἐξηλείφθη.

Μόνον… ἰδιωτικῶς ἐδημεύθη.