Ἑαυτοὺς ἐκάλουν Χρονοδαίτορες, γένος ἐν τῷ κενῷ αἰωρούμενον, γελῶντες στόμασιν ἀχανέσιν, ἐκ τῶν περιλοίπων ὀνείρων τῶν ἐν τῷ Δυὶ θυελλῶν ἡλίου γεννηθέντες. Οὐκ ὀστᾶ, ἀλλὰ μόνον πλοκάμους ζελατινώδεις οἵτινες ἑαυτοὺς εἰς πίλους ἢ τηλεσκόπια ἢ ψηφοφορίας θαλάμους κατὰ βούλησιν συνέπλεκον. Αἱ δὲ πόλεις αὐτῶν; Θρυσιμορφή χαρτόπτυξις ἐκ νεκρῶν κομητῶν πυρήνων πτυχθεῖσα, ἐπὶ συχνοτήτων συνηχουσῶν δονουμένη, αἵτινες τοὺς τοῦ Κρόνου δακτυλίους, ὡς ῥύπον ἀπέφαινον.

Το δὲ στάδιον, ναὸς ὑάλινος σωλὴν δέκα χιλιομέτρων μῆκος, μεταξὺ τῶν Κρόνου δακτυλίων, ὥσπερ νῆμα ὀδοντικὸν, νεκρῶν ἄστρων ὀδόντας ἀποκόπτον τεταμένος. Οἱ Χρονοδαίτορες ἐκεῖ ἐκρέμαντο, θεαταί, θεώμενοι, σμῆνος διαφανῶν μεδουσοειδῶν ὄντων, τραχήλους ἐχόντων τῶν ἐμῶν βραχιόνων μακροτέρους, καὶ παρείας αἵτινες, ἀστρικὸν φῶς ὑγρὸν ἐγαργάριζον γελώσαι. “Ἀκοντισμὸς ἢ ἀστροφυσικὴ αὐτοκτονία;” εἷς ἐβρόντησε, φωνῇ θνῃσκόντων ἄστρων χορῷ, ἐν ἄλλος τὸν πλόκαμον, οὖς αὐτοῦ ἔλειχε, καὶ περὶ “πτώματος βαρύτητος” ἐμουρμούριζε, μεταξὺ μελανῆς ὀπῆς. Γλύκυσμα μασώμενος.

Ὁ τοῦ παιγνίου νόμος ἁπλοῦς ἦν: τυχεῖν τοῦ ἑκατοντατμήματος πίνακος ἐν δίνῃ αἰωρουμένου κατὰ τὸ τοῦ σωλῆνος ἔντερον, ἔνθα οἱ τῶν πάντων νόμοι ἐμέθυον. Ἀλλ’ οὐκ ἐλογίσαντο τὴν ἐμὴν δεινότητα τοῦ τὸν τῆς πραγματικότητος καρδιορρυθμιστὴν σφάλλειν.

Αἰφνίδιος χωροχρόνου κυματισμὸς, ἑαυτὸν ἐδήλωσε διὰν ὑποδήματος ἀντιπάλου, τὴν ἐμὴν πείραματικὴν σκώληκοτρύπης γεννήτριαν συνετρίβοντος, δέδανεισμένην ἐξ ἔργαστηρίου σύρτου ἀχρήστων. “Ἀναδρομὴν ἢ σὺ, ἀναδραμεῖς;” ἐγέλασεν, νῦν κατὰ κεφαλὴν μεταξὺ λόγου, βαρύτητος τῇ ἑαυτῆς ἕλξει, ἄντιστασιαζούσης.

Προτέρων ἀκοντίων τύποι, ἐπὶ τοῦ τοίχου νῦν, εἰς θρυσίμορφην τεσσαράκοντα χιλιομέτρων κλήσεων, κυκλοφορικῶν ἤνθησαν, ὑπὸ πάσης πολιτείας ὑπὲρ, “Τύπον Γάμμα’”, καταλειφθεισῶν ἐν τῇ Κάρδασέφια κλίμακι. Κατάλειμμαν, γεῦσιν ἀντιύλης λεμονάδος, ἀπὸ προτέρας βολῆς ἔλειξα. “Τὸ κλειδίον ἐν τῇ μοναδικότητι!” Κενὸς ἔκρωξε, φωνῆς αὐτοῦ νῦν ἠχοῦς ἐν κενοῦ, ὑπογείου σιδηροδρόμου σταθμοῦ, λάρυγγι οὔσης.

“Ἡ τοῦ σύμπαντος ἐλαστικότης, ἐστὶν ἁπλῶς ἐλαστικότης, ἄνευ λογισμού!” ἀντέλεξα, ἐπὶ πόμφολυγός σάπωνος τὸν Κρόνον περιπολούσης ἰσορροπῶν. Αἱ ἱστορικαὶ βολαί, τὸν τοῖχον διατρήσασαι, νῦν μελανὰς ὀπὰς ἐκ τῶν ἄκρων ὥσπερ πλημμελὲς μελανοφόρον γραφεῖον ἔσταζον.

Οἴκημα ἔκλινεν, τραπεζῶν ὥσπερ πλανητῶν αἰωρουμένων τε πλανωμένων, ἡ τῆς φυσικῆς ἐπιτροπὴς σταδίου, εἷς νετρῖνος μόνος, ἐκ τοῦ ὄντος ὤμους, συσπάσασα ἠφανίσθη.

Τὸ τῆς βαρύτητος φρέαρ, πρὸς τῷ ποδί μου γιγνόμενον, ὀπισθίᾳ χειρὶ ἔπαισα, “Νόμων βιβλίον ᾔτησας, τὸν συγγραφέα ἤγαγον!”

Αἰφνιδιότης. Οἱ τοῦ Συγγραφέως κανόνες ἐν τῷ μυελῷ μου ἔπαλλον,“Ἕκαστον ἀκόντιον”, ἐσύριξεν, ὅτε ἠρώτησα εἰ τῆς μελανῆς ὀπῆς βαλεῖν ἐξέστιν, “δεῖ πάντα, δέκα χιλιόμετρα τοῦδε, τοῦ δεδοξασμένου ἠθμοῦ μακαρονίου διατρῆσαι. Μόνον ἕλξεις βαρυτικαί. Δέκα ὧραι τὸ μέγιστον. Εἰ μὴ, τὸν τοῦ ἀπωτέρω τοίχου μεταφυσικὸν πάπυρον διαρρήξει, εἰς διαστασιακὴν βλένναν ὔποβιβάσθῃ.”

“Τοῦτ’ ἔστιν”, ἀνεστέναξε, κυάρκιον ἐκ τοῦ περιτραχηλίου ἀποτίλλων, “δεῖ πᾶν ἀκόντιον, τοὺς τοῦ χωροχρόνου γομφίους, ὥσπερ φάρμακον διαμασᾶσθαι. Ἢ νεαρὸν ἐξέρχεσθαι, ἢ εἰς ὑγρὰ μακαρόνια ἐκρήγνυσθαι. Τριάκοντα ὧραι, τρεῖς πεῖραι, καὶ παντελῶς οὐδεμία ἰστορίας εὐκολία.”, Ὑπερκαινὴ ἐν τῷ λαιμῷ αὐτοῦ ἀπήστραψεν, ὡς προσέθηκε, “Καὶ μὴ ἐρώτα, περὶ τοῦ μελανῆς ὀπῆς γλυκύσματος, τινὸς διατριβή.”

“Στροφίς, οὐ διατηρεῖται ἐνθάδε, Κρεύρως!”, Κενὸς ἐμυκτήρισεν, τοῦ λαιμοδέτου αὐτοῦ, εἰς ζῶσαν ἀνάλυσιν της Γενικῆς Σχετικότητος, Ἔτι Ἀσαφεστέρας Γενομένης ἀναλυομένης. Ἰμάτια αὐτοῦ κύαρκικαὶ καταστάσεις ἦσαν, μεταξὺ ἐσθῆτος, ἐπισήμου καὶ τεύθιδος ἀπαστράπτοντα. Παρεῖδον αὐτόν. Ἀντὶ τούτου, τοὺς κονδύλους ἐν ὑγρᾷ σκοτεινῇ ὕλῃ ἐμαρίνωσα, τοῦ πράγματος ὥσπερ λαχανοπώλου μέμψις συρίζοντος ὅτε ἔχεον.

“Οὐκοῦν,” ἐγρύλιξα, “οἱ νόμοι προαιρετικοὶ εἰσιν, ἐάν ποτε κατεῖχες οἰκόσιτον ὀνομαζόμενον, ‘Μίλδρηδιον τὸν Ἀσήμαντον Κουασάριον’.”

Ἐμειδίασα, τῆς τοῦ Συγγραφέως φωνῆς ψιθυρίζουσης, ἐν τῷ ὠτί μου, τοῦ ὠτὸς αὐτοῦ νῦν ἄστρου παλλόμενου ὄντος, “Μέμνησο, ἡ τοῦ σύμπαντος, ἐλαστικότης ἄνευ λογισμού; Σὺ μόνος καὶ οἱ ὀδόντες σου, καὶ εὐχὴ πρὸς πάν θεὸν ὅστις ἐπελάθετο, πῶς ἡ βαρύτης ἐνεργεῖ.”

Σεσωσμένου σύμπαντος χάσμα ἐτόξευσα. Ἔστενε, τῆς βαρύτητος ἐκ τῶν ῥαφῶν ῥεούσης. “Τιτάνας Εἷς” “ΤΑΧΥΟΝΙΑ!”, ἐκραύγασεν ὡς κατέδυε, κατὰ μέσον τὸν σωλῆνα ἐκολλήθη, τῆς βαρυτικῆς ἕλξεως οὕτως ἀσθενοῦς οὔσης, ὥστε συνεχῶς διάλειμμα ᾐτεῖτο. Ὁ Κενὸς ἐκίχλιζεν, τοῦ μονοφθάλμου αὐτοῦ, νῦν ἐνεργοῦ ἡφαιστείου ὄντος. “Οἰκτρόν! Οὐκ ἀκοντισμὸς τοῦτο—ἀλλὰ ἀυτοχείρου ἑρμηνευτικὴ ὄρχησις!” Ἡ στολὴ αὐτοῦ ἀνεζώσθη, ἵνα διδακτικὸν βιβλίον, περὶ Σχετικότητος τοῖς Ἁπλοῖς ἐμέσῃ.

Τὸ ἀκόντιον εἰς τὸ εἶναι ἐξετυλίχθη, κομήτης νεονοειδὴς, λύγγα ἔχων διὰ τοῦ σωλῆνος. Οὐκ ἔπεσεν. Οὐκ ἐκυκλώθη. Ἔπλει, πάσης γνωστῆς φυσικῆς, πλὴν τῆς ἐκείνων καταφρονοῦν, ἥτις ἦν “ὁδηγίαι ἐπὶ χειρομάκτρου κατὰ τὴν τοῦ Τιτᾶνος, εὐθύμου ὥραν γεγραμμέναι.”

Δέκα χιλιόμετρων κενὸν, σκηνὴ αὐτοῦ ἐγένετο. Ἡ τοῦ ἀκοντίου πορεία, πενταώρος καταστροφῶν πορνείον ἦν:

Πρῶται η’ λεπταί: Διὰ τοῦ νεφελώματος, ἐσωτέρων ἱματίων τμήματος ἐπλανήθη, ἐν νεκροῦ ἀστέρος, ἡλίου περισκελίδι ἐκόλλησαν.

θ’ λεπτή, Σκοτεινῇ ὕλῃ ἐφιλιώθη. “Πῶς ἐνταῦθα κατέληξας;” “, Φαντάσματα ἠνάγκασαν.”, “Νοητόν.” Ὁμοῦ ὥσπερ νωθοὶ, ἐν ὑπερκαινῇ ἐνύσταξαν.

γ’ ὥρα, Ἀστὴρ νετρονικὸς ἔπταρεν· ὀπίσθοχείρως, ἀκόντιον εἰς μελανῆς ὀπῆς χάσκον στόμα ἀπέπεμψεν, ἀλλ’ ἡ ὀπὴ ἤμεσεν, εὐγένεια, ὡς ἔοικε. Μετασωκρατικὴ ἠθική, οἶμαι;

δ’ ὥρα, Ἀκόντιον νοῦν ἔσχεν, εἶτα ἄθεον ἐγένετο, εἶτα ἐλάσσων θεὸς χάους πρὶν μνησθῆναι, ὅτι μισθωτὸν ἦν.

Τελευταία λεπτή, διὰ χωροχρόνου, ἀστρατεύτου ζώνης διέρρηξε, τεττάραι και δέκα δευτέριον πόλεμον, μεταξὺ τῶν τοῦ Χρονοδαιτού νόμων ἄναψαν.

Ἡ τοῦ Κενοῦ περιθετὴ κόμη ἀνεφλέχθη, τῆς ὀργῆς αὐτοῦ ὑπερκαινῆς οὔσης. “Τοῦτ’ ἐστὶν ἀδιακεραιότης!” Ἀκόντιον λογισμοῖς ἀγέννητον ποιεῖν ἐπειρᾶτο, ἀλλ’ ὁ ἀριθμητὴς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, κατέφαγεν διαμαρτυρόμενος.

Κουασάριον ἐν τῷ λαιμῷ βομβεῖν, εἴασα πρὶν ἀποκρίνασθαι. “Σκόπει ῥήτραν 4.12(β)” εἶπον, τὸν τοῦ κυρίου λαιμοδέτην, εἰς πῖλον μοναδικότητος, σχῆμα ἔχοντα ῥίπτων, “περὶ νοερῶν βελῶν, δεῖ τοὺς τῆς πραγματικότητος σωφρονιστῆρας δίαρρηγνύναι.’”

Σκοτεινὴ ὕλη, τῷ τῆς κόνεώς μου φωνητικῷ μηνύματι ἐμίχθη, “ἐπελάθου βλέννας, ἐν τῷ τοῦ ὁρίζοντος ὁρίῳ”. Φωνητικὸν μήνυμα εἰς μελανῆς ὀπῆς διαιτητικὸν πρόγραμμα μετεβλήθη. Τὰ τοῦ σταδίου τείχη, νετρόνιον ἐμεῖν ἤρξατο, ἕως τὸ τοῦ ἀκοντίου ἄκρον, ἐν κακῶς πτυχθείσης χωροχρόνου χαρτόπτυξίς ἐνεσχέθη.

Ὁ Κενὸς, θρυσίμορφον λαιμοδέτην διώρθωσεν, τῶν ἄκρων κυαρκικῷ θορύβῳ στιλβόντων, ὡς ἀκόντιον ἔρριψα. “Ἡ στροφὴ οὐ μόνον διάνυσμα ἐνθάδε, ἀλλὰ γεωδαισία!” ἀπεφήνατο, τῆς φωνῆς αὐτοῦ ὥσπερ ῥαδιοφωνικῆς ἐκπομπῆς ὑπὸ ἡλιακῶν ἐκλάμψεων δίακοπτομένης στρεβλουμένης. Ὁ καρπός μου ἔσεισε, τὸ ἀκόντιον εἰς τὸ τοῦ ὁρίζοντος στόμα στροβιλίζον πέμπων, ἔνθα ἐν τραχείᾳ ὀροφῇ μοναδικότητος ἐνεπάγη, ἣ ὑπὸ τῷ τῶν παραδόξων βάρει ἔστενεν.

Οἱ Χρονοδαίτορες τοὺς σωληνοειδεῖς αὐλοὺς ἐβόμβουν, τοὺς πλοκάμους εἰς δισκοθήκης ἀκτῖνας, παίζοντες, πλέκοντες. “Ἄγε δή, Κρεωψῆγμα, πολύσυμπαν τὸν ἐπιτάφιον ἀναμένει!”, ὁ Κενὸς ἐβρόντησεν, νῦν τὴν ἐντροπίαν ὡς περιτραχήλιον φορῶν. Οἱ ὀδόντες αὐτοῦ νῦν ἀντιρρέοντες ποταμοὶ ἦσαν.

Ὁ τοῦ σταδίου ἀήρ; Ἀνύπαρκτος. Ἡ ἀναπνοην μου οὐδεμίαν ἀτμίδα ἐποίει, μόνον μορφασμόν. “Ἡ τοῦ σωλῆνος ἀκεραιότης οὐ δημοκρατικὴ συζήτησις!” ὁ Συγγραφεὺς ἐβρυχήσατο, οὐδενὸς ἤχου φερομένου. Ἡ σκωληκότρυπα ἐγαργάρισεν, νῦν πανηγυρικὸν ὄχημα, θρυσίμορφη τρόχιοδρόμους ἐμοῦσα.

Ἡ γέλως Κενοῦ ἀντήχησεν ἀναπάλιν. “Ὅπλον ἐποίησας τὸ τῆς πλοκῆς χάσμα!”

“Κρεῖττον ἢ τὴν βαρύτητα ἐᾶν κρατεῖν,” ἔφην, ἐπὶ κύματος χωροχρόνου ὀρχούμενος. Ὄπισθεν, τοῖχος ἔτρεμε, δέρμα παπύρινον διαλυόμενον. Εἷς τῶν Χρονοδαίτορων εἰς κρότον διελύθη, ὁ κρότος εἰς λευκὸν ψόφον.

“ΈΤΙ ΠΕΝΤΉΚΟΝΤΑ ΕΠΤΆ ΚΑΙ ΔΎΟ ΤΡΊΤΑ ΛΕΠΤΆ!” ὁ νετρινικὸς κριτὴς ἐσύριξεν, ἡ φωνὴ ὥσπερ συνθετητὴς τεθραυσμένος.

Ὥρμησα. Ἔλαβον πρῶτον ἀκόντιον ἐκ τοίχου, ὥσπερ σκόλοπα ὑπερμεγέθη. Ἔστρεψα. Ὁ τοῖχος ἐχαλάσθη. Τὸ ὑέλινον δέρμα σωλῆνος ἐφλύκταινοῦτο, εἰσδεχόμενον ψῦχος τοῦ ἴσως οὐκ ἄξιον εἶναι. Γέλως Χρονοδαιτόρων νῦν ἔτρεμε, τοῦ ἤχου ἔτι μύθου ὄντος.

Ὁ Κενός ἡμιδιαλυόμενος, ἐβόησεν: “Εἰς τὴν μεταφορὰν ἐφέσομαι!”

“Ὁ σωλὴν μεταφορὰς οὐ δέχεται!” ἀντεβόησα, οὐδεὶς ἦχος, μόνον κινήματα στόματος. Τὸ δεύτερον ἀκόντιον, φωνητικὴς ἀγγελίας μέλαν χάσμαν, ἐν τῷ ἀέρι εἰς ἑαυτὸ κατέπεσεν, ἐξειλούμενον εἰς κύλινδρον ἀτίτων σταθμεύσεως, καὶ διατριβὴν Κενοῦ. “Ὁ τῆς Ἀγωνίας Ῥόλος, ἐν τῇ Πρωίμῃ τῶν Νετρονίων Καταπτώσει.”

Θραῦσμα σκοτεινῆς ὕλης, ἀποξεσθὲν ἐκ τῆς τρίτης ὥρας, μετὰ μεσονύκτιου πανικοῦ κοσμολόγου τινός, ἐν χνοῖ μέλανος χάσματος εἰλημένον. Ἐνέτεινα τοῦτο, ἡ ἀναπνοὴ στατικὴ κραυγή. Συγγραφεύς ῥέγχων, που ἐν ὑποσημειώσει μετερρύθμισεν.

“Τὸ δέκα χιλιομετρικὸν διάστημα; Ηὐξήθη.”

Το στάδιον ἐτανύσθη. Ὥσπερ τάπης ἐν ἐφιάλτῃ. Δέκα χιλιόμετρα ἐγένοντο δέκα ἔτη φωτὸς χρονοχώρου, κακῶν κουρῶν ἐστραμμένων, βαρύτητος πεινώντων, νῦν ἆθλος κυαρκικῶν κονταροκρούσεων, διοδίων ἀστέρων νετρονικῶν. Ὁ Κενὸς ὠλόλυξεν, ὡς ὁ περιλαιμίος αὐτοῦ, ἀστὴρ νετρονικὸς αἰχμάλωτος, νῦν μοναδικότης πνιγομένη ὑπὸ τῆς ἰδίας συλλογῆς ποιημάτων, τοῦ ὁρίζοντος συμβάντων.“ ἜΔΕΙ ΑΥΤΉΝ ΔΟΛΙΕΎΕΣΘΑΙ!”

“Τὸ δολιεύεσθαι κανόνων δεῖται,” ἔπτυσα, “καὶ κανόναι ἀναπνέουσιν νῦν, ὥσπερ φάλαιναι ἀσθματικαί.”

Τὴν παλάμην ἐβύθισα, εἰς ἀριστερὸν βλέφαρον Διός, μόνον τόπον ἔνθα, ὁ ὑγρὸς χρονοχώρος πήγνυται ἐδώδιμος, ἔπλασα βλῆμα βομβοῦν, ὑπαρξιακῇν φρίκῃν ἀκαταχωρίστων ἐγγυήσεων. Μονύελον Κενοῦ, νῦν φυτώριον ὑπερκαινοφανῶν, ἐσύριξεν, “Ἀρνητικὴ διανυσμάτωσις! Ἐκβεκβάντωσας τὰ ὀπίσθιά μου!”, Ἡ οὐρὰ αὐτοῦ, φωτεινὴ σπάθη ταινίας δευτέρας διαλογής, ἐξ ἀβυθίστων μεταμελειῶν πεποιημένη. Χρονοδαίτωρες τινα μεταξὺ γέλωτος σχεδὸν διεπέρασεν. Οἱ πῖλοι αὐτῶν, πηκτώδεις εἰς συνταραχὴν θνῃσκόντων ἀστέρων διελύθησαν, συρίζοντες, “Φωτὸς θᾶττον; Ἆρα τοῦτο λογισμός;”,

Τὸ ἀκόντιόν μου; Ἐταλαντεύθη, οὐ πρᾶγμα ἀλλὰ τρεῖς διαστασιακοὶ πταρμοί, αἰφνίδιοι, ἐκρηκτικοί, τῆς ἀκίδος παράδοξον ἔμψυχον, οὔσης στάζον γκεδελείων, ἀριθμῶν ῥυπογραφήματα, ἐπὶ γυψοσανίδος χρονοχώρου. Μονύελον τοῦ Κενοῦ, λευκὸς νᾶνος ἀστὴρ αἰχμάλωτος, ἐξερράγη εἰς φυτώριον κουασάρων. “Τοῦτο οὐκ ἔστιν ὅπως ἡ βαρύτης” ἐψέλλισεν, τοῦ περιλαιμίου αὐτοῦ νῦν μελανής ὀπῆς, ὑπὸ τοῦ ἰδίου ὁρίζοντος συμβάντων ἀγχομένης.

Ἀκόντιόν ἐστροβιλίσθη, ἐστροβιλίσθη, τρυπῶν διὰ ὀμφαλοῦ μοναδικότητος. Καρφὶς πίλου Κενοῦ, δεδανεισμένη μου μοναδικότης, ἤρξατο δρόμου, ἕλκουσα χρονόχωρον εἰς καμπὴν ταινίας Μοβίου, πτύσσουσα στάδιον εἰς φιάλην δαιδαλώδους, “οὔ, μὴ πάλιν”, ὀλοφυρμῶν. Λαίμαργός τις, ἐνύσταξεν εἰς ὑπερκαινοφανοῦς ὑστερότοκον, ῥέγχων σονάτας αἳ τὴν κόμην μου. Εἰς πολυωνυμικοὺς πλοκάμους ἀνέλυον.

Τεῖχος ἐσχίσθη. Οὐ καθαρὰ πληγή, ἀλλά ἐχύθη ὥσπερ μέλι. Κενὸς ἐπέκεινα ἔκραξε, “ΣΤΟΙΧΉΜΑΤΑ ἌΚΥΡΑ!”, κανόνων ἀναδιοργανουμένων, νῦν στάδιον ἁλτήριον ἦν, βαρυτόνια ἐσύριζον ὥσπερ χῆνες. Ὁ Κενός, νῦν νήπιον ἀντιστρόφως γεγηρακὸς, κυάρκῳ συντετηκός, ἔξεσε διατριβὴν αὐτοῦ, εἰς συνταγὴν πλακοῦντος διαλυομένην.

Ὁ νετρινικὸς κριτής (ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἓν θαυμαστικὸν μόνον) ἐσύριξεν: “Ἡ ΔΙΆΡΡΗΞΙΣ 78.2% ἔγκυρος. Οκτώ, δέκα, δεῖται πλείονος ἀπαθείας. Μία χεὶρ, ὄπισθεν κόσμου δεδεμένη.”

Οἱ Δαίτορες τοῦ Χρονοχώρου ἐξερράγησαν: ἥμισυ τῶν πίλων αὐτῶν ἐνεσυνετρίβη· ἄλλοι τοὺς πλοκάμους αὐτών, εἰς μικρόφωνα μετέτρεψαν, κραυγάζοντες “ΠΡΆΞΟΝ ΑΥΤΌ ΑΥΘΊΣ! ΒΈΛΤΙΟΝ!”

Οἱ Χρονοδαίτορες παρεφρόνουν. Οἱ πηκτώδεις πῖλοι αὐτῶν, ἀνεπτύχθησαν εἰς δόπλερια μετατοπισμένα σκιάδια, συλλαμβάνοντες κυάρκων μεταξὺ φθορᾶς. Τοῦ ἑνὸς ὁ ἀγκὼν ἐξητμίσθη, εἰς ἠχογράφησιν γέλωτος· ἕτερος ἐγαργάρισε στόματι, νετρονίου πλήρει. “Ἐλαστικότης μεῖον λογισμού;” ἐπομφόλυξαν, χορὸς καταρρεόντων ὑπερσμηνῶν. “Ὁ πώγων τοῦ κριτοῦ, ἐστιν ὁ πρῶτος μάρτυς!” Οὐδεμίαν βαθμολογίαν ἀπένειμαν.