Αἱ φορεῖαι ἐξετυλίσσοντο ὥσπερ παχεῖς σκώληκες, ἐξεμοῦσαι ἀνθρωπίνους ταῶας· ψηφιδωτοί, πτεροκοσμημένοι, τὰ φρονήματα πεφυσημένα εἰς μέγεθος μικρῶν πλανητῶν. Ἐβάδιζον σεμνῶς, ἕκαστον βῆμα κήρυγμα πολέμου κατὰ τῆς μετριότητος.

Ἡ Νὺξ τῶν Ἄθλων Εἰκονογραφίας παρῆν. Ἐλίπανα τὴν κόμην κροκοδείλῳ ἐλαίῳ, εἰς τὸν κόλπον ἐνέβαλον χεῖρα πλήρη κρυσταλλωμένης ἀλόης πρὸς βρῶσιν. Κῦμα διαπρεπῶν ὡς τρικυμία κατέπεσε πλησίον τῆς οἰνοπηγῆς, λαμπρότης, κόσμος, ὑπερβολή. Πάντες ἔφερον τὰ κάλλιστα πρόσωπα, τὰ κάλλιστα ψεύδη.

Ἡ Τρίξια Βολτία, ᾠδὸς ὀξυφώνος, ἀφίκετο ἐνειλιγμένη ζῶντι μαρδάρει ὃς κατὰ καιροὺς ἐβόα ὑμνίδια Βρυλκρημίων. Οἱ ὀδόντες αὐτῆς—ἕκαστος κεκοσμημένος μικροδιαμάντοις—ἔψελλον. “Τὸ φῶς ἐνταῦθα,” ἔγρυξεν, “εὐτελές. Ὥσπερ ἔρως θυλάκου τομάτου.”

“Σὺ εἶ ὁ Εἰκονογράφος τοῦ Ἔτους;” ἐτερέτισεν, ἡ φωνὴ αὐτῆς μέλι μεμιγμένον δηλητηρίῳ. “Φίλτατε,” ἐκελάδησε, “ἆρ’ οἶσθα ὅτι οὗτος ὁ τόπος φαντάζεται ὑπὸ τοῦ ἀρίστου σαυτοῦ; Ἐκείνου ὃς ἔλαβε γραφίδα πυρρὰν καὶ κατέκοψε πάσας τὰς εἰκόνας σου ὥσπερ ὁ ὑπηρέτης ὃς διορθοῖ τὰς τοιχογραφίας σου.”

Ἡ Τηκτή μ’εὗρεν, ὁ χιτὼν αὐτῆς κενεμβατησμένος πρὸς τὰς πλευράς, ἐπὶ βάθρων ὑψηλῶν καὶ ἡ κόμη αὐτῆς σμῆνος σκορπιοειδῶν ἀγκίστρων δακνόντων. Αἱ βλεφαρίδες ἔνυττον ἀέρα ὡς μάχαιραι.

Παρεσύρθη πρός με, πνοὴ ἀρκεύθου με ἔπληξεν πρώτη. “Πῶς τὴν ἐργασίαν ἐκέρδησας;” ἐσύρισε, ὄνυξιν ὀξέσιν τὸν ἀγκῶνά μου λαβοῦσα.

“Ἀχαχά,” ἐμέλισα, τὴν κόμην ὀπίσω ῥίψας δακτύλῳ κροκοδειλέλαιον-κεχρισμένῳ, “εἴπωμεν μόνον ὅτι ἡ εἰκονολήπτρα κατέφαγεν τρεῖς τῶν ἀντιπάλων μου τὸν μῆνα τοῦτον.”

Διὰ τοῦ δωματίου, ὁ Ῥὴξ Λεβητών—ὁ ῥαψῳδὸς/ἐξορκιστὴς μετὰ πώγωνος τετηκότος χρυσοπετάλου—ἀφίκετο συρόμενος συμφωνίαν τῶν ἰδίων στεναγμῶν. Ἡ ἅλυσις αὐτοῦ ἐξ ἀκανθώδους σιδήρου καὶ ὀψιανοῦ, ἤχει ὡς μετροδότης κατεαγώς. “Ὁ ὄχλος αἰσθάνεται ὥσπερ πλακοῦς γενεθλίων κατηραμένος,” ἐβρόντησε, πτύσας πρὸς τὴν κατεύθυνσιν πηγῆς οἴνου ἀφροῦ παρερχομένης. “Πᾶν γλύκασμα καὶ οὐδεὶς ὀδούς.”

Περὶ τὸν τράχηλόν μου ἐκρέματο ἡ εἰκονολήπτρα, βρυχηθμὸς πεινῶντος παρδάλεως ἐν ῥυθμῷ πλευρῶν. Ὁ φακὸς σαρδονύχου ἔκλεισε ταχέως ὡς σαῦρος.

Ὁ κῆρυξ, προσώπῳ ὥσπερ κηρὸς τετηκώς, ἐβόησεν, “Ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὁ Εἰκονογράφος τοῦ Ἔτους! Ἀνὴρ ὃς φορεῖ τὴν εἰκονολήπτραν ὥσπερ τρίτον βραχίονα… ὁ εἰκονογράφος ὃς κατέρρηξεν τὰ δεσμὰ τῆς κοινότητος καὶ ὑπερέβη τὰ ὅρια τῆς θνητῆς σφαίρας.”

Ἀνέβην τὸ βῆμα, μύκης λιπαρός. Αἱ κρηπῖδές μου ἔτι πεπηλωμέναι κατέπεσον ἐπὶ τοῦ μαρμαρίνου ἐδάφους καὶ ἔθραυσαν ἐπὶ τοῦ ἐρυθροῦ τάπητος ὥσπερ συντρίβων θύλακον κρυστάλλου πρὸς μώλωπα.

Εἰκονογράφος τοῦ Ἔτους. Ἐγώ. Ἡ εἰκονολήπτρα περὶ τὸν τράχηλόν μου ἔσφυζεν ὥσπερ ἀλλόκοτος καρδία. Μετὰ νύκτας ἀναρίθμητους, λαμβάνων εἰκόνας ἐν ὥρᾳ τρίτῃ νυκτὸς ἐν κοπρῶσιν, μαχόμενος λυττῶντας ρακούνιους, καθεύδων ἐν ἁμάξῃ κοπροφόρῳ ἀγκαλιάζων τὴν εἰκονολήπτράν μου ὥσπερ ἐραστήν, ἀποτέμνων οὐρανοδίσκους λάμποντας ἐν τῷ ὄπισθεν. Οὗτοι οἱ δίσκοι ἦσαν λίαν ἀληθινοὶ πρὸς ὄμματα θνητῶν μόνον.

Ἔστην ἐπὶ τοῦ βήματος καὶ ἡ ἄκρα αὐτοῦ ἔδακε τὴν πτέρναν μου. Ὁ ὄχλος, χορεία γραμμάτων μελάνων, ἐτρύφα ἐν τῇ πολυτελείᾳ τῆς αὐλῆς, ἐλάλει ὡς ἅρπυιαι δυσαρεστημέναι.

“Δεῖξον τὴν εἰκόνα!” ἔσυρέ τις, ἴσως ὁ κῆρυξ.

Ἐχώλευσα πρόσω, τὴν εἰκόνα μου φέρων. Ἦν ψυχὴ μέλαινα πετομένη ὄπισθεν ὀχήματος καπνοῦ βάλλοντος. Αἱ πτέρυγες αὐτῆς ποτε πορφυραῖ ἦσαν, ὡς ἥλιος καόμενος, στικταὶ κίτρινοις σημείοις. Ἀλλ᾽ ὁ ἀτμὸς ἧκεν ὡς τύραννος ἐν καπνώδει χλαμύδι, ἡ ψυχὴ τύχῃ ἁρπασθεῖσα ὑπὸ δίνης κινουμένου ὀχήματος, τὰ κονιομένα χρώματα αὐτῆς γυμνωθέντα ὠμῶς. Αἱ πτέρυγες νῦν εἶχον χρῶμα ψυχῆς μεταλλουργοῦ ἀποκεκαυμένου ἀνθρακοφόρου. Αἱ πτέρυγες νῦν ἦσαν τὸ χρῶμα ψυχῆς μεταλλουργοῦ ἐκκεκαυμένου.

Ὁ ὄχλος προσέκλινεν, οἱ ὀφθαλμοὶ μελάνῃ γραφίδι σπιλωθέντες περιεργείᾳ. Ἡ Τηκτὴ ἔφριξεν ἀπὸ τῆς γαλιδεοδέρμου ἕδρας αὐτῆς. “Σὴς ἐστιν. Βαφὴ ψευδής. Μάρτυς τῆς ἀσφάλτου καλλωπισμοῦ.”

Συλληφθεῖσα περὶ μέσας νύκτας που ἐν τοῖς χαλκευτικοῖς σπλάγχνοις τοῦ Βουκουρεστίου, ἐπτερύγισεν ἐγγὺς λίαν τῆς ἀσφάλτου ὅπου τὰ ὀχήματα ἐκπνέουσι τὰ ἐρωτικὰ ᾄσματα αὑτῶν (ἄνθρακα διπλοῦν ὀξυγονοῦντα, ὑδρανθρακοφόρα).

“Ἡ ψυχὴ ἐκείνη, βραχέως μὲν ἦν κτίσμα πυρός, εἶτα δὲ μέλαινα παντελῶς, ἀνθρακωθεῖσα. Ἡ ἡμέρα ᾗ λούεται ἑαυτήν, ἐστὶν ἡ ἡμέρα ᾗ ἀποθνῄσκει.” εἶπον, ἀποτινάξας κόνιν φανταστήν.

“Ἀκριβῶς ὡς ὁ πάππος μου. Ἀνὴρ ὃς ἐπίστευεν εἰς δευτέρας πράξεις. Ἠγέρθη ἕνα πρωΐ, ἔκρινε γενέσθαι ζωγράφος. Ἔρριψε τὴν ὀδοντιατρικὴν τέχνην αὑτοῦ καὶ ἤρξατο ζωγραφῶν ἡλιοδύσεις οὕτω βοῶσας ὥστε ἔσεισαν τὰς θυρίδας. Ἀλλὰ ἡμέρᾳ τινί,” ἐπαυσάμην, “ἐπειράθη ζωγραφῆσαι ψυχήν. Ἀληθινήν. Μετάρσιον. Ἐλευθέραν. Ἔμιξε τὰς χρόας αὐτοῦ, ἐβόησεν, ‘Ἔχω τοῦτο!’—συνέτριψε τὸν πίνακα, ἀνέκραγεν, ‘Ξανθὸν μόνον ἐστίν, ὦ μιαρὲ υἱὲ σκύλακος!’ Καὶ τοῦτο ἦν τὸ τέλος. Ἔνιψε τὰς χεῖρας μετὰ εἴκοσι πέντε ἔτη. Αἱ πινέλαι αὐτο῾ῦ, ἀπεσύρθησαν. Ἀπέθανεν ἐκείνῃ τῇ νυκτί.”

“Ὁρᾶτε,” ἔσυρον, τῷ δακτύλῳ λακτίζων πρὸς τὴν εἰκόνα, “αἱ πτέρυγες τοῦδε τοῦ ἐντόμου εἰς ἀεὶ εἰσιν. Οὐδέποτε ἡλιοθεραπεύσονται ἐν κιτρίνῳ φωτὶ πάλιν. Συνῆλθον εἰς τὴν ἑταιρείαν τῶν αἰωνίως κηλιδωμένων. Ὥσπερ αἱ χεῖρες τοῦ πάππου μου—σὰρξ γαντόμορφος τὸ χρῶμα ἐλαίου κινητηρίου μεταχειρισμένου.”

Ὁ Βασιλεὺς Λεβητώδης, ἐκάγχασεν ἀπὸ τῶν βελουδίνων θρόνων. “Ναί. Τοῦτ᾽ ὀρθῶς. Οὕτω κυλιόμεθα. Ὁ κόσμος πλακοῦς γενεθλιακὸς κατηραμένος, πᾶς γλύκασμα, οὐδὲν τρῶμα. Ἡ ψυχὴ πεσσὸς ἐν τῷ σκακιστικῷ παιγνίῳ τοῦ καπνοῦ.”

“Τί συνέβη τῇ ψυχῇ;” ὁ κῆρυξ ἐκρώξατο.

Ἐστράφην, βραδέως ὡς μάχαιρα, καὶ εἶπον:

“Οὐ παρέμεινα ὥστε μαθεῖν. Ἡ ψυχὴ ἐπείνα. Καὶ οἱ καπνοὶ ἀτμοῦ κακὴν ὁμιλίαν παρέχουσιν.”

Ὁ Βασιλεὺς Λεβητώδης, ἔρριξε γραμμὴν στιλπνοῦ κόνεως ἀπὸ τῆς ἀκανθωτοσιδηρᾶς ἁλύσεως αὐτοῦ καὶ ἀνεφώνησεν, “Τὸ μικρὸν ἐκεῖνο ζῷον; Ἐγεννήθη ἀποθανεῖν. Ὥσπερ ἡμεῖς.”

“Λέγουσιν ὅτι ἡ ταχύτης ἐστὶν τοῦ δαίμονος αὐλός, αἱ δὲ πινακίδες ἡ ἄδεια τοῦ αὐλεῖν,” ἀνεφώνησα. Τὸ πλῆθος σιγῇ ναώδει κατέσχετο κἀγὼ ἱδρῶ ὑπὸ τῇδε τῇ ἐσθῆτι ὥσπερ σφάλμα ἐν πίνακι λογιστικῷ. Οὐκέτι βελούδιον ἐν ταῖς φάρυξιν αὐτῶν.

“Οὐκέτι ψυχὴ ἐν ταῖς εἰκόσιν,” ἔκραξεν ὁ Γρούμμανος ἑκάστοτε, ὁ ἐπιμελητής μου, ἀνὴρ φωνὴν ἔχων ὡς δρέπανον κηπουρικὸν κατηργμένον. “Μόνον… δεδομένα.” Τοῦτο εἴρηκεν ἑκατοντάκις, νῦν δέ, τῶν νέων τεχνητῶν νοημάτων πινακιδοθήρων εἰσερχομένων, οἱ λόγοι αὐτοῦ ἐγεύοντο ὥσπερ ἐκτελεστικὸν τάγμα.

“Δεκαετίαν ἐκεῖ ἠργαζόμην,” εἶπον, τὴν εἰκόνα κρούων. "Θηρεύων τὰς ἀσφαλτίνας ἀρτηρίας, ὁ βαρὺς θὴρ τῆς εἰκονογραφικῆς μου μηχανῆς ἐφωτογράφει τὰς πινακίδας τῶν ταχυδαιμόνων.

“Τοῦτο ἐνταῦθα,” ἔκρουσα τὴν εἰκόνα, “ἐκ τῆς ἐμῆς δεκαετοῦς ἐν ταῖς τάφροις ὑπηρεσίας ἐστίν. Πινακίθηραν καλοῦσιν αὐτό. Ἐργαζόμενος ὑπὲρ φυλακικῆς ὁμάδος ἣ θηρεύει τοὺς ταχυπορευομένους ὥσπερ λυσσώδεις θῶες ἐπὶ ἐρυθροῦ ταύρου.”

“Πινακίθηραν;” τις ἐν τῷ ὄπισθεν ἔψιθυρισεν. “Ἀκροαματικὸν φαίνεται.”

“Οὐκ ἔστιν,” ἀπέρριψα. “Ἐγώ εἰμι, ὁ βαρὺς θὴρ τῆς εἰκονογραφικῆς μου μηχανῆς, καὶ ἡ ἄσφαλτος. Μόνον θηρεύων τὰς ὁδαίας ἀρτηρίας, περιμένων τοὺς ταχυποροῦντας πετομένους παρὰ ἐν ἐνενήκοντα μιλίοις τὴν ὥραν. Δοκεῖτε λαμπρὸν εἶναι; Ἡ κάμερά μου ψόφους ποιεῖ ὡς θαλάσσιος ἵππος μασώμενος αὐλὸν ἑκάστοτε ὅτε τὸ κομβίον θλίβω.”

“Ἐγὼ ἤμην ὁ ἔσχατος λιπαρὸς δάκτυλος ἐπὶ τοῦ κλείθρου,” συνέχισα. “Ἐφωτογράφησα πινακίδας αἱ ἐψιθύριζον μυστήρια—τῆς Ἀλαβάμας κεκρυσταλλωμένας ὑπὸ κηλίδων τομάτου πάστης, τῆς Νέας Ὑόρκης γεγλυμμένας γραφισμοῖς, τοῦ Τέξου οὕτως θερμὰς ὥστε ἀτμίζειν ὥσπερ ἐκπνέοντα φαντάσματα. Τὸ ἔργον μου ἦν καταλογίζειν ταύτην τὴν ἀλφανουμερικὴν ποίησιν, ἀθανατίζειν τὸ χάος τῶν ἐγγραφικῶν σημάτων. Νῦν δέ; Ῥοῖζος. Στροβιλισμός. Κτύπος. Αἱ μηχαναὶ οὐκ ἐφρόντιζον περὶ τοῦ διὰ τί. Μόνον… ἐπεξειργάζοντο.”

Ὁ ὄχλος ἐκινήθη, τινὲς νεύοντες, τινὲς ὑβρίζοντες.

“Αἱ ἡμέραι σου ἠριθμημέναι εἰσίν, παλαιὸν ἀσκίδιον,” ἐμυρμήρισα ἐμαυτῷ, φωτογραφίαν Τοϋότας λαμβάνων πίνακα ἐῤῥηγμένην ἐχούσης. “Ἡ τεχνητοῦ νοήματος μηχανὴ παρ’ ἐμοὶ—ἣ ἐφαίνετο ὥσπερ ἀράχνη τηλεσκόπιον ἔχουσα—προσεμεγέθυνεν, ὁ φακὸς αὐτῆς κυανοῦς λάμπων. ”Ἐπεξεργασία… τέλος,“ ἐκελάδησεν, ξηρῶς ὡς λέμουρος ἐξηραμένος.”

“Αἱ φωτογραφίαι τῆς μηχανῆς καθαραὶ ἦσαν. Κλινικαί. Πληκτικαί. Πινακὶς ὀχήματος; Αὐτῇ, μόνον ἀριθμοὶ ἦσαν. Ἐμοί; Τέχνη ἦν.”

“Αὗται αἱ μηχαναί,” εἶπον, τῇ φωνῇ καθιεμένῃ εἰς νεκρικὸν ψιθυρισμόν, “οὐχ ὑπνοῦσιν. Οὐκ ἐσθίουσιν. Κρέμανται ἐκ τῶν ὑπερβατῶν ὥσπερ μηχανικαὶ νυκτερίδες, σκοποῦσαι. Ἀεὶ σκοποῦσαι.”

“Ἐρωτικόν,” ἐμυρμήρισεν ἡ Τηκτή, τοὺς ὄνυχας ἐξετάζουσα.

Ὁ Βασιλεὺς Καυλδρών ἐκαγχάλασεν, κρούων τὸ βραχιόνιον τοῦ θρόνου αὐτοῦ. “Ὦ, ᾔδειν ὅτι τοῦτο ἤρχετο. Ἡ μηχανικὴ ἀποκάλυψις, ὦ φίλε!”

“Οὐ μηχανικοὶ ἄνθρωποι,” διωρθωσάμην. “Χεῖρον. ΛΠΡ-ἐνακισχίλιοι. Μονάδες Πινακιγνωρίσεως. Ἀλλ’ ἐγὼ καλῶ αὐτὰς τὰς αράχνας.” Τοὺς δακτύλους μου ἐποίησα ἕρπειν διὰ τοῦ ἀέρος ὥσπερ μηχανικὰ σκέλη. “Λεῖα κιβώτια, μέλανα ὥσπερ πρωκτὸς πάνθηρως, ἐγκατεστημένα ἐπὶ στύλων. Ἔνδον εἰκονογραφικαὶ μηχαναὶ αἱ βάλλουσιν ὀκτακόσια σκιάγραμματα τὴν δευτερόλεπτον. Ψυχραί, ὀκτώομμοι, στάζουσαι ὑπέρυθρον, αἱ βλέπουσιν ἐν σκότει κρεῖττον ἢ βρυκόλαξ μετὰ συνταγογραφικῶν ὀπτικῶν. Ὡς δὲ ἐγκέφαλον, τεχνητοῦ νοήματος πλάκα φέρουσιν ἣ ἐπεξεργάζεται πινακίδας ταχύτερον ἢ δύναμαι εἰπεῖν ’γραμμὴ ἀεργίας. ’”

Ὁ κῆρυξ, τὸ πρόσωπον τηκόμενον ὥσπερ κηρὸς καύσιμος ἐν βραδείᾳ κινήσει, ἔκρωξεν: “Καὶ… ἀντικαθιστῶσί σε;”

“Οἱ ἀστυνόμοι φιλοῦσιν αὐτάς. Ταχύτεραι. Εὐτελέστεραι. Ἀνεξέταστοι. Μόνον… ὄργανα.” Τὴν εἰκόνα μου πάλιν ἔδειξα. “Ἐγώ; Εἰμὶ κίνδυνος. Ἅπαξ δύο ὥρας ἔλαβον φωτογραφίζων Φόρδ F-150 τοῦ 1983. Γράμματα ἀποκεκομμένα, τὸ ”Λ“ ἀπολεπιζόμενον, καὶ ἠβουλόμην πλαισιῶσαι αὐτὸ ὥσπερ νεωτερικὸν τεχνικὸν λείψανον. Ὁ ἡνίοχος ἀφαίρεσιν πεντήκοντα νομισμάτων ἔλαβεν. Ὁ κύριος Γρούμανος σχεδὸν ἀποπληξίαν ἔσχεν. ”Οὐ μουσεῖόν ἐστι τοῦτο, ὦ Ἰακώβ!“ ἀνέκραγεν.”

“Ἡ μηχανὴ παρ’ ἐμοὶ προσεμεγέθυνε τῷ τηλεσκοπικῷ ὀφθαλμῷ αὐτῆς καὶ ἐσήμηνε τὸ ὄχημα διὰ ’ἀνωμαλίας ἐπιταχύνσεως.” ’ Ἡ ὁδηγὸς γραῦς ἐξηκοστὴ ἔνατον ἔτος ἔχουσα ἐν μουμούῳ ἥτις ἐπόρευσε 0.7 χιλιόμετρα ὑπὲρ τὸ ὅριον ταχύτητος. Ἡ μηχανὴ οὐκ ἐρράπισεν βλέφαρον—οὐδὲν βλέφαρον εἶχεν ὃ ῥαπίσαι."

Τοῦτο ἐμιμησάμην. Δακτυλοπίστολον πρὸς τὸ μέτωπον τοῦ Βασιλέως Λεβητώδου ἐδεικνύμην. Ἐκεῖνος εἰρηνικὸν σημεῖον ἀνέστησεν, ἀπαθῶς.

“Ἡ πίναξ. Καθαρὰ βολή. Εὐθεῖα γωνία. Οὐ σκιαί, οὐ λάμψις, οὐ τεχνικὴ ἑρμηνεία. Μόνον: ΠΑΜ. Μαρτυρία κατειλημμένη. Πρόστιμον ἐκδοθέν. Δικαιοσύνη ψυχρῶς διηκονημένη.”

“Τὸ χείριστον; Δῶρα οὐ δέχονται. Δράκα ἀργυρίου εἰς τὸν ἀέρα ἔρριψα—ἀργυρᾶ ἠχήθη, ἡ μηχανὴ ἔπταρεν. ‘Διαφθορὰ ἀποδεδοκιμασμένη,’ εἶπεν, πάντα ἐπ’ ἐργασίᾳ.”

Ὁ ὄχλος ἐγέλασεν λεπτῶς. Ὁ Βασιλεὺς Καυλδρὼν τὸ σκῆπτρον εἰς τὸ δάπεδον ἔκρουσεν. “Ἄφετε τὸν ἄνδρα μαγειρεύειν!”

Οὐκ ἀπογιγνώσκω. Παλαιὰν κάμεραν ἔχω ἥτις βάλλει πίνακας μετὰ ψόφου ὡς τόξον καὶ καρδίας ὡς σωλὴν κατηργμένον. Περιμένω τὰς μηχανάς, κρυπτόμενος ὄπισθεν θάμνων, φωτογραφίας ἀφιεὶς μετὰ τῆς λαμπρότητος θεοῦ δυσφορουμένου. Αἱ ἐμαὶ πινακίδες οὐ τέλειαί εἰσιν. Σκολιαί, σφαλματικαί, ζῶσαί εἰσιν. Ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, μωροὶ πλάσματα, μόνον ἡμεῖς δυνάμεθα λαβεῖν τὴν ψυχὴν ψυχῆς.

Ὁ κῆρυξ τὴν κεφαλὴν ἔκλινεν. “Καὶ οἱ τεχνητοῦ νοήματος κριταί;”

“Νοημοσύναι χιλίων τετρακοσίων δεκαοκτὼ καὶ οὐδεμία αἴσθησις θαύματος,” ἔπτυσα. “Οὐ φωτογραφοῦσιν. Πιστοποιοῦσιν. Μετροῦσιν. Ἀριθμὸν σοὶ ἀποδιδόασιν. Οὐκέτι τέχνη. Μόνον ἀγροὶ δεδομένων.”

Ὕστερον, ἡ Τηκτή μ’ ἐγώνισε παρὰ τῇ σαμπανικῇ πηγῇ, ὁ χιτών αὐτῆς καταιγὶς σπανδικοῦ καὶ κακίας. “Ἔρχονται ἐπὶ τὸ ἔργον σου, οἶσθα. Αἱ νέαι εἰκονογραφικαὶ μηχαναί.” Τηλέφωνον ἔσεισεν. “Φωτογραφεῖς ψυχῆς ἀπονομίωσιν; Τὸ τεχνητὸν νόημα ἐρεῖ: Ἀνακατατάξατε: κόνις. Τετέλεσται.”

Τῇ ὑστεραίᾳ, ἀφικόμην εἰς τὸν Φρουρὸν ΙΑ’, ἐπισήμως “Τρίοδον ΕΑ-Β”, εὑρίσκων τὸν ἀνεψιὸν Κονίαν ἤδη ἐνωρυγμένον εἰς τὸ αὐτοῦ φωλεόν. Πλέγμα λεοντοδόντων καὶ κισσοῦ δηλητηρίου ὃ διπλοῦν ἦν ὡς σκοπιὰ τοξότου θηρεύοντος τὰς πινακίδας τῶν ἁρμάτων.

Ἠ φωστὴρ ὁδοῦ ἔρρεεν ἐρυθρός, νόσημα καρκινῶδες τῷ ἀσφάλτῳ προσπεφυκός, καὶ τὰ ὀχήματα τὰς στοίχας ἐπλήρουν. Δύο ἅρματα ἐν τῇ τριόδῳ κατέκειντο ὡς θῆρες ἐν κλωβῷ, Σουβάριον ἐντετυπωμένον καὶ Βουικὸν βεβαμμένον ὡς μάγγον μεμωλωπισμένον. Ἡ αὐτοῦ μουσουργία ἔπαιζεν συμφωνίαν ῥυθμῶν-διατρήσεως, τὸ εἶδος συγκρούσεως ψόφου ὃ ποιεῖ τοὺς ὀδόντας μου ἀλγεῖν ὡς πειρωμένους φεύγειν τὸ στόμα.

Ὁ ἀνεψιός μου, οὗ τὸ ὄνομα ἐπισήμως Κάρλος ἦν ἀλλὰ πάντες αὐτὸν Κονίαν ἐκάλουν, σχεδὸν τὰς βράκας ἐνούρησεν. Τὰς ὀπτικὰς σκεύη ἐπηυθύνατο, “Πάρεισιν,” ἐψιθύρισεν, τὴν εἰκονογραφικὴν μηχανὴν ἐζωσμένος ὡς τόξον μεσαιωνικόν. Ἔκυψα ὄπισθεν ὑδροστόμου σχηματισμένου ὡς γίγας, κατιωμένος φαλλός.

Ὁ φωστὴρ πράσινος ἐγένετο. Τὸ Βούϊκον ἐπετάχυνεν ὡς πταρμός, οἱ τροχοὶ πτύοντες ἄσφαλτον εἰς τὰ ὄπισθεν ὀχήματα. Τὸ Σούβαρον ἐρρόθησεν τὴν μηχανὴν αὐτοῦ ἕως ἔκλαγξεν ὡς κόρη γαργαλιζομένη. Ὁ ἡνίοχος αὐτοῦ διέρρηξεν θυρίδα ὥστε βάλλειν μουσικὴν-θανάτου εἰς τὸ κενόν, ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ νεύουσα ἕως ἐφαίνετο ὡς κεφαλονεύτης κατελάμβανεν τὸν αὐχένα αὐτοῦ.

Ὀ Κονίας ὥρμησεν, ἡ εἰκονοληπτικὴ-μηχανὴ ἐστρέφετο ὡς κρεαλοιπός. “Λάμβανε τὸ Βούϊκον ἐκεῖνο,” ὑλάκτησεν, ἤδη ἀποψάλλων εἰκόνα. Ὁ ἡνίοχος τοῦ Βουΐκου ἐξήλατο ἐκ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, βραχίονας ἠρμένους, καὶ ἐβόησεν, “ΣΉΜΕΡΟΝ ἘΣΤΙΝ Ἡ ἩΜΈΡΑ, ΜΗΤΡΟΜ–!” Διεκόπη ὑπὸ κέρατος ἁμαξοφόρου τέμνοντος τὴν ἀγόρευσιν αὐτοῦ μεσόθεν.

Ὁ τοῦ Βουικοῦ ἡνίοχος τὸν ἀλλακτῆρα ταχυτήτων εἵλκυσεν ὡς ἱερεὺς κρουνὸν οἴνου κοινωνικοῦ ἕλκων, καὶ ἡ ἅμαξα ὀδόντας ἔβλαστεν. Τὸ ὄπισθεν μέρος ἐρραπίσθη, ἴχνη ἀσφάλτου μελαίνης καταλιπόν. Ὁ ἡνίοχος τοῦ Σουβάρου, νῦν τραχήλου-βαθὺς ἐν ὀργῇ, ἐπάτησεν τὸ ἀεροπεδίον. Τὸ ὄχημα αὐτοῦ ἐξετοξεύθη πρόσω, τὸ κόσμημα τοῦ πρώρου σειόμενον ὡς ἀρχιμουσουργὸς μεθύων. “Ἠτήσω τοῦτο!” ἔκραξεν πρὸς τὸ Βούϊκον. Ἡ ἀτμολέσχη τοῦ Σουβάρου ἤμεσεν νέφη μέλανα δαιμονικά.

Ἐν τῷ μεταξύ, τὸ Βούϊκον καὶ τὸ Σούβαρον ἦσαν νῦν αὐχήν-πρὸς-αὐχένα ἐν ὀγδοήκοντα μιλίοις-ὥρας, οἱ ἡνίοχοι αὐτῶν ἀλλάσσοντες δακτύλους-μέσους ὡς σημεῖα Μόρσου ἐκ τῶν προθρόνων. Ἡ μηχανὴ τοῦ Βουΐκου ἀντέπυρσεν, βήττουσα νέφος καπνοῦ. Ὁ ἡνίοχος αὐτοῦ ἐκ τῆς θυρίδος ἐξεκύφθη καὶ ἀγγεῖον ποτοῦ ἡμίπληρες εἰς τὸ Σουβάριον ἔρριψεν. Διήμαρτεν, ἔκρουσεν τὸ ἔδαφος, καὶ ὡς φυσαλλὶς ἐρράγη.

Ὑπεράνω, τὰ συστήματα-νοῦ-τεχνητοῦ προσηρτημένα ἐπὶ ὑπερβάσεων, ἐβόμβουν ὡς σφῆκες τεθορυβημέναι. Ἕν νοῦ-τεχνητὸν διέσφηλεν τὸν λογισμὸν αὐτοῦ, ἐνόμισεν τὴν ἀτμολέσχην τοῦ Βουΐκου εἶναι δράκοντα ἀποστάτην, καὶ ἐξέδωκεν κλῆσιν δι’ ἈΚΥΡΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΝ.

Ἄλλο νοῦ-τεχνητόν, Πινακοφονεὺς Τρισχιλιοστός, οἱ φακοὶ αὐτοῦ, ψυχροὶ καὶ ἀδιάβλεπτοι, ἐπειράθησαν συλλαμβάνειν ταχύτητα καὶ ἀντισταθμίσαι βάλλοντες ῥοὴν ὑπερυθροῦ, ἀλλὰ τὸ Βούϊκον ἤδη ἐπήδησεν κρηπῖδα καὶ ἦν ἀερόφορον. Ἐπέτασεν ὑπὲρ τὸ Σούβαρον ὡς πτητὸς ἄρτος, οἱ τροχοὶ ἔτι στρεφόμενοι ἐν τῇ μεσαερίῳ στροφῇ αὐτοῦ. Τὸ νοῦ-τεχνητόν, ἀδυνατοῦν ἀνανεῶσαι τὴν δεδομένων-θήκην αὐτοῦ ταχέως ἀρκούντως, ἐτάξατο τὸ πήδημα ὡς “Ὕποπτος αἰώρησις. Οὐ ταχύτης. Ὑποπτεύεται φαρμακεία. Παράβασις ἀκύρως” ἐτάξατο.

Τὸ Βούϊκον κατέβη, οἱ τροχοὶ φιλοῦντες ἄσφαλτον ὡς ἐρασταὶ συναντῶντες μετὰ μακρὰν ἔξοδον. Ἐμύκησεν πρόσω, παρασαλεῦον πάλιν, ταύτῃ τῇ φορᾷ ἀποφεύγων κοπροδόχον φοροῦσαν στέφανον περιστερῶν.

Ὀ Κονίας ἐπαύσατο· ἐπυροβόλησεν εἴκοσι βολὰς ἐν τριάκοντα δευτερολέπτοις, ἡ εἰκονοληπτικὴ-μηχανὴ αὐτοῦ κροτοῦσα ὡς ἀράχνη τιμωρός. “Ἄναξ,” ἐπνέυσεν, “ἦν φόνος. ΨΔΡΝ88Ξ. Τοῦτο ἐπὶ τοῦ τοίχου μου τεθήσεται.”

“Πινακοφονέα ἀπέκτεινας,” εἶπον. “Ἤκουσα αὐτὸ ἐν τῷ κλείστρῳ. Ἔκλαυσεν ὡς νήπιον.”

Ὁ Κονίας ἐφόρτισεν τὴν ἰδίαν εἰκονοληπτικὴν-μηχανὴν ἐπὶ τὸν ὦμον. “Αὗται αἱ μηχαναὶ οὐ συνιᾶσιν. Διώκουσιν ἀριθμούς, οὐ ψυχάς. Οὐκ ἴσασιν οἷόν ἐστιν ἰδεῖν Βούϊκον πηδῶν κρηπῖδα καὶ νομίζειν, ’Τοῦτό ἐστιν τὸ ἓν μόνον κάλλιστον πρᾶγμα ὃ πώποτε ἑώρακα. ’”