Στον χώρο των αεροπλάνων, υπήρχαν δύο μεγάλοι επιχειρηματίες της αεροπορικής βιομηχανίας, ο Τομ και ο Τζέρι, που είχαν ιδρύσει την εταιρεία τους στις αρχές της αποτελεσματικότητας και της καινοτομίας. Η αεροπορική εταιρεία τους ήταν η πιο δημοφιλής όλων των άλλων, καθώς πετούσαν πάντα τα τελευταία και καλύτερα αεροπλάνα εξοπλισμένα με τεχνολογία αιχμής.

Όμως μια μέρα χτύπησε η καταστροφή. Ένα από τα αεροπλάνα τους, η κορωνίδα του στόλου τους, μετετράπη σε χρυσό! Ναι, καλά ακούσατε, το αεροπλάνο έγινε χρυσό! Ο βασιλιάς Μίδας, ο πλούσιος βασιλιάς που είχε τη δύναμη να μετατρέψει κάθε τι που άγγιζε σε χρυσό, ήταν επιβάτης στο αεροπλάνο την προηγούμενη μέρα.

Ο Τομ και ο Τζέρι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το παράξενο συμβάν. Πώς θα μπορούσαν να πετάξουν ένα αεροπλάνο από χρυσό; Ήταν πολύ βαρύ, πολύ δυσκίνητο, πολύ συμπαγές. Έξυναν τα κεφάλια τους και αναρωτιόταν τι πρέπει να πράξουν.

Κάλεσαν τους καλύτερους μηχανικούς και ειδικούς στον τομέα της αεροπορίας να λύσουν αυτό το πρόβλημα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πως το αεροπλάνο αυτό θα πετάξει ξανά.

Ο Τομ και ο Τζέρι ήταν συντετριμμένοι. Είχαν επενδύσει τόσα πολλά σε αυτό το αεροπλάνο, και τώρα δεν ήταν παρά ένα βαρύ, άχρηστο κομμάτι χρυσού.

Το αίνιγμα του χρυσού αεροπλάνου ταλαιπωρούσε ακόμα και τους πιο έμπειρους μηχανικούς του κλάδου. Αγνοούσαν όμως ότι η απάντηση στο πρόβλημά τους, δεν βρισκόταν στη σφαίρα της αεροπορίας, αλλά στον μυστικιστικό κόσμο της αλχημείας.

Ο Τομ και ο Τζέρι ήταν απασχολημένοι στην εργασίας τους, όταν τους πλησίασε μια μορφή ενδεδυμένη με έναν ολόσωμο μανδύα. “Μπορώ να παράσχω βοήθεια σχετικά με το χρυσό αεροπλάνο”, είπε με μια βαθιά, τραχιά φωνή. “Είμαι αλχημιστής και έχω εμπειρία με τέτοια φαινόμενα”.

Οι δύο επιχειρηματίες κοιτάχτηκαν με δυσπιστία. Η αλχημεία ήταν μια επιστήμη νεκρή εδώ και καιρό, ή έτσι νόμιζαν. Αλλά απελπισμένοι με κάθε άλλη λύση, αποφάσισαν να ακούσουν τι είχε να πει ο άγνωστος.

Ο αλχημιστής εξέτασε το χρυσό αεροπλάνο και ανακάλυψε ότι το άγγιγμα του βασιλιά Μίδα είχε πράγματι μετατρέψει το κράμα αλουμινίου σε χρυσό, αλλά όχι με τον τρόπο που νόμιζαν. Ο χρυσός δεν είχε απλώς επικαλύψει την επιφάνεια του μετάλλου. είχε συνδεθεί με το αλουμίνιο σε μοριακό επίπεδο, αλλοιώνοντας την πυκνότητα, τη δύναμη και την αγωγιμότητά του.

Ο αλχημιστής είχε ξαναδεί αυτού του είδους τη μοριακή μεταστοιχείωση και ήξερε πώς να την αναστρέψει. Αλλά απαιτούσε μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία που μόνο ένας έμπειρος αλχημιστής δύναται να εκτελέσει.

Ο Τομ και ο Τζέρι συμφώνησαν να αφήσουν τον αλχημιστή να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο χρυσό αεροπλάνο. Παρακολούθούσαν έκπληκτοι καθώς βυθιζόταν στη δουλειά, ανακατεύοντας παράξενα σκευάσματα και μουρμουρίζοντας ξόρκια κάτω από την ανάσα του.

Οι μέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες σε μήνες, αλλά ο αλχημιστής δεν τα παρατούσε. Δούλεψε ακούραστα, δοκιμάζοντας και ξανά και ξανά συνταγές, μέχρι που τελικά βρήκε μία πετυχημένη.

Έφτασε επιτέλους η μέρα που ο αλχημιστής βγήκε από το εργαστήριό του με μια λάμψη στα μάτια του. “Έγινε”, είπε, κρατώντας ψηλά ένα μικρό κομμάτι μέταλλο. “Κατάφερα να αντιστρέψω τη μεταστοιχείωση“.

Ο Τομ και ο Τζέρι ήταν πολύ χαρούμενοι. Δεν είχαν χαρεί ποτέ περισσότερο στη ζωή τους αντικρύζοντας ένα απλό γνώριμο κομμάτι αλουμινίου. Ο αλχημιστής κατάφερε πραγματικά ένα θαύμα και ήξεραν ότι του χρωστούσαν ένα μεγάλο χρέος.

Το χρυσό αεροπλάνο αποκαταστάθηκε στην παλιά του αίγλη, και δεν ήταν πλέον φτιαγμένο από χρυσό. Ήταν ένα κομψό, ελαφρύ αεροπλάνο για άλλη μια φορά, με όλες τις ιδιότητες του κράματος αλουμινίου ως το αρχικό του υλικό.

Μετά το περιστατικό με τον βασιλιά Μίδα, ο Τομ και ο Τζέρι ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί σχετικά με το βάρος των αεροπλάνων τους. Φρόντιζαν να μην μεταφέρουν χρυσό ως φορτίο και συμβούλευαν όλους τους επιβάτες να φορούν αλυσίδες αλουμινίου στο λαιμό τους ή εαν είναι δυνατόν, τίποτα απολύτως.

Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να στείλουν ένα σημείωμα σε όλους τους υπαλλήλους τους, προειδοποιώντας τους για τους κινδύνους από τη μεταφορά χρυσού στο πλοίο. “Ο χρυσός είναι ένα βαρύ μέταλλο”, έγραψαν, “και μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα με τις αεροπορικές δυνατότητες των αεροπλάνων μας. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να διακινδυνεύουμε χωρίς λόγο.”

Αλλά δεν εισακούσθηκε η προειδοποίησή τους απ’τους πάντες. Μια μέρα, ένας διάσημος ρυθμουργός επιβιβάστηκε σε ένα από τα αεροπλάνα τους φορώντας μια τεράστια χρυσή αλυσίδα στο λαιμό του. Ο Τομ και ο Τζέρι ήταν νευρικοί, αλλά ο ρυθμουργός απλά γελούσε. “Εγώ είμαι μπαλαδόρος, φίλε”, είπε. “Πρέπει να επιδεικνύω το μπλινγκ μου”.

Το αεροπλάνο απογειώθηκε χωρίς επεισόδια, αλλά καθώς έφτασε στο βέλτιστο ύψος πλεύσης, ο πιλότος παρατήρησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αεροπλάνο πετούσε πιο αργά από το συνηθισμένο και οι κινητήρες δυσκολεύονταν στην λειτουργία τους.

Ο Τομ και ο Τζέρι παρακολουθούσαν από το δωμάτιο ελέγχου και ήξεραν ακριβώς τι συνέβαινε. “Αυτός ο καταραμένος ρυθμουργός και η χρυσή του αλυσίδα!” αναφώνησε ο Τομ. “Τον προειδοποιήσαμε να μην την φοράει στο αεροπλάνο”.

Μίλησαν με τον ασύρματο στον πιλότο και του είπαν να ζητήσει από τον ρυθμουργό να βγάλει την αλυσίδα του. Ο ρυθμουργός ήταν απρόθυμος στην αρχή, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι διακυβευόταν η ασφάλεια του αεροπλάνου, αφαίρεσε διστακτικά την αλυσίδα.

Προς ανακούφιση όλων, οι κινητήρες του αεροπλάνου ζωντάνεψαν ξαφνικά και ανέκτησε την κανονική του ταχύτητα. Ο ρυθμουργός έμεινε έκπληκτος. “Φτου”, είπε. “Δεν ήξερα ότι η αλυσίδα μου ήταν τόσο βαριά. Αλουμίνιο από εδώ και πέρα!”

Ο Τομ και ο Τζέρι πάντα αναζητούσαν τρόπους να βελτιώσουν την αεροπορική τους εταιρεία και μια μέρα σκέφθηκαν μια πρωτοποριακή αλλαγή. Ανεκάλυψαν ότι όσο λιγότερο σωματικό λίπος κουβαλούσαν οι επιβάτες τους στο σώμα τους, τόσο πιο ελαφρύ το αεροπλάνο και τόσο λιγότερα καύσιμα θα χρειάζοταν ώστε να πετάξει.

Θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν χρήματα στο κόστος των καυσίμων και να αυξήσουν τα κέρδη τους ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα τους επιβάτες να είναι πιο υγιείς.

Ο Τομ και ο Τζέρι επέβαλαν αμέσως τους νέους κανόνες υγείας. Προτού οι επιβάτες να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο, θα ζυγίζονταν και θα μετρούσαν την περιφέρεια της μέσης τους. Εάν θεωρούνταν υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, τους ζητούσαν να χάσουν βάρος ή να πληρώσουν μια επιπλέον χρέωση για το πρόσθετο βάρος που έφεραν στο αεροπλάνο.

Στην αρχή, οι επιβάτες ήταν εξοργισμένοι. Ένιωθαν ότι παραβιαζόταν η αυτοδιάθεσή του σώματός τους και η αεροπορική εταιρεία εφάρμοζε διακρίσεις πάνω τους. Αλλά ο Τομ και ο Τζέρι παρέμειναν ακούνητοι, επιμένοντας ότι απλώς προσπαθούσαν να κάνουν την αεροπορική τους εταιρεία ασφαλέστερη και αποτελεσματικότερη.

Για να δώσουν κίνητρα στους επιβάτες τους να γίνουν πιο υγιείς, πρόσφεραν ανταμοιβές σε όσους εκπλήρωναν συγκεκριμένους στόχους βάρους και περιφέρειας μέσης. Παρείχαν επίσης επιλογές υγιεινών γευμάτων στις πτήσεις τους και πρόσφεραν ακόμη και δωρεάν συνδρομές γυμναστηρίων στους συχνούς επιβάτες τους.

Αργά αλλά σταθερά, οι επιβάτες άρχισαν να αποδέχονται τους νέους κανόνες. Είδαν τα οφέλη του να είναι πιο υγιείς όχι μόνο για τη δική τους ευημερία αλλά και για το περιβάλλον και την οικονομία καυσίμων της αεροπορικής εταιρείας.

“Κοίτα, το κατάλαβαίνω”, είπε ο Τιμ Ντίλλον σε έναν κλασικό μονόλογό του επι του θέματος. “Δεν θέλουμε αεροπλάνα να πέφτουν από τον ουρανό, είναι αλήθεια. Αλλά θέλετε να μου πείτε ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να πετάξουν τώρα είναι οι ανορεξικοί; Αυτό είναι γελοίο!”

Συνέχισε υποστηρίζοντας ότι η απόφασή αυτή δεν ήταν μόνο μεροληπτική, αλλά και επικίνδυνη. “Μου λες ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο ανορεξικούς ανθρώπους με σώματα λεπτά σαν ραβδιά είναι κατά κάποιο τρόπο πιο ασφαλές από ένα αεροπλάνο με συνδυασμό διαφορετικών τύπων σώματος; Αυτό είναι τρελό!”

Συνέχισε, με τη φωνή του να υψώνεται από απογοήτευση καθώς μιλούσε για τον παράλογο της απόφασής αυτής. “Τι γίνεται με τους ανθρώπους που πάσχουν ιατρικών παθήσεων και δυσκολεύονται να χάσουν βάρος; Τι γίνεται με τους αθλητές που είναι από τη φύση τους μυώδεις και ζυγίζουν περισσότερο ως αποτέλεσμα; Υποτίθεται ότι θα μένουν προσεδαφωμένοι δια παντός;”

Σταμάτησε για λίγο για να πάρει ανάσα και μετά συνέχισε. “Και τι γίνεται με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις όλων αυτών; Οι αεροπορικές εταιρείες είναι τόσο πετροφοβικές που αρνούνται να κάψουν λίγο επιπλέον καύσιμο για να μεταφέρουν λίγο επιπλέον βάρος; Άντε παρατήστε με!”

Όμως, παρά τις διαμαρτυρίες του, η απόφαση της εταιρείας παρέμεινε σε ισχύ. Οι αεροπορικές εταιρείες αρνούταν επίμονα να κάψουν λίγο επιπλέον καύσιμο για να μεταφέρουν ογκωδέστερους επιβάτες, και έτσι το όριο βάρους παρέμεινε.

Ως αποτέλεσμα, η ανορεξία έγινε ο μόνος τρόπος για πολλούς ανθρώπους να πετάξουν. Λιμοκτονούσαν στην πείνα για να ανταποκριθούν στις αυστηρές απαιτήσεις βάρους, στο εν τω μεταξύ θυσιάζοντας την υγεία και την ευημερία τους.